Inspiratie
Hieronder vindt je een lijst van alles wat we bespreken in de podcast.
Klik op de term voor meer informatie.
Connect met The Live Coaches:
The Live Coaches: Instagram - Website
Melanie Esther: Instagram - Website
Vincent de Raad: Instagram - Website
Connect met Pitou:
Instagram: https://www.instagram.com/pitouou/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/27aUOc2h4pz72oZen497Va?si=QSpVF6iUTQ-OtxTyFoQZMA
Website: https://www.pitoumusic.com/
No Man’s Land (muziekconferentie)
https://www.instagram.com/enternomansland/
TivoliVredenburg (venue)
https://www.tivolivredenburg.nl/studio/
Big Tear (album)
https://open.spotify.com/album/0bQAHBoEYWuDCbw4CAc21P?si=WLR-x3ihR5ugEA8uY7Qc9A
Pitou door de Volkskrant (artikel)
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/2023/zangeres-pitou~v735239/
Grasnapolsky (festival)
https://www.grasnapolsky.nl/info/
Into The Great Wide Open (festival)
https://intothegreatwideopen.nl/over-ons
Pukkelpop (festival)
https://www.pukkelpop.be/nl/over/
Rock Werchter (festival)
https://www.rockwerchter.be/nl/over-rock-werchter
Best Kept Secret (festival)
https://www.bestkeptsecret.nl/about
Tumblr (online platform)
Knife (song / videoclip)
https://www.youtube.com/watch?v=ZkdssgBmqJg
Devote (song / videoclip)
https://www.youtube.com/watch?v=y8XEGpaEAbI
Animal (song / videoclip)
https://www.youtube.com/watch?v=zV-ABYvY0xo
Lou _ Louise van der Vorst (decorontwerpster)
https://www.louisevandervorst.be/
Paard (venue)
I Fall Asleep So Fast (song)
https://open.spotify.com/track/55ztqQJlfbUCr9wVNPh3RI?si=7b3dd4eca5fa4130
Molly Drake (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Molly_Drake
Artvark (artiest)
https://www.artvarksq.com/nl/project/artvark-matangi-pitou/
Goya (artiest)
http://www.goyaquartetamsterdam.com/
Concertgebouw (venue)
Mischa Porte (drummer)
Feist - Multitudes (show)
https://youtu.be/m1jg5WtGyYM?si=ovo4YdjY__fyuqmm
Feist (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/Leslie_Feist
David Byrne (artiest)
https://nl.wikipedia.org/wiki/David_Byrne_(muzikant)
American Utopia (show)
https://www.pathe-thuis.nl/film/33818/david-byrnes-american-utopia
Christine and the Queens (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Christine_and_the_Queens
Chris (show)
https://youtu.be/g_lANS0j7UE?si=F-36sxqLOlYyb96Q
Francesca Hayward on achieving self-discipline: Master the Art | Bazaar UK (video)
https://www.youtube.com/watch?v=EG3kKpc4hSg
Crystal Pite: Conflict is Vital (video)
https://youtu.be/QG5S31Q7DPM?si=g4x-O00kggIm2XMZ
Big Tear (videoclip)
https://www.youtube.com/watch?v=7XSoc2YCGt0
Dancer (videoclip)
https://www.youtube.com/watch?v=Gx6r4zGPqh0
Elliot Smith (artiest)
https://en.wikipedia.org/wiki/Elliott_Smith
Devote (song)
https://open.spotify.com/track/7rA1OxN15KOUMqitJ4LR6O?si=dc826cebf4f1403f
TLC - NML - Pitou – TRANSCRIPT
Pitou: [00:00] Ik heb ook wel eens meegemaakt bij een open mic dat iemand in het Nederlands ging vertellen. Het volgende nummer is geïnspireerd toen ik in New York was en ik liep over straat en ik kwam een man tegen en toen begon het liedje en toen was het: "I was walking..." [allen lachen]
En toen dacht ik: oh ja, dat is... Ik snap dat dat zeg maar letterlijk is waar het nummer over gaat, maar het zou dan misschien interessanter zijn om te beginnen met: het volgende nummer schreef ik toen ik iets heb meegemaakt wat heel, heel, heel lang me nog is bijgebleven, bijvoorbeeld. Dat creëert veel meer spanning. En dan ga je dus ook echt luisteren naar de tekst. Dan wanneer je al letterlijk zegt: het volgende nummer is dit. Je wilt eigenlijk een sfeer creëren waar mensen zeggen, oh, maar wat is dat nummer dan?
Tune: [00:47]
Hey!
Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.
In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van je optreden een ervaring te maken!
Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen en ga naar
www.thelivecoaches.nl
voor shownotes, transcripts en meer info over onze coaching en workshops.
Ready? Let’s go!
Vincent: [01:45] Hey!
Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. Dé podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken.
Dit is een speciale aflevering van The Live Coaches die we voor een live publiek hebben opgenomen tijdens de muziekconferentie No Man’s Land in TivoliVredenburg in december van 2023.
Wij namen er onder andere twee case studies op met artiesten over wat zij hebben geleerd over live spelen en het maken van hun ultieme live ervaring. Deze aflevering is er daar een van.
Het werd een zoekend, leerzaam en inzichtvol gesprek over intuïtie, praktische keuzes, maar ook juist de magie die live kan ontstaan. Ik heb er ontzettend van genoten en ik hoop dat jij dat ook zult doen.
Heel veel luisterplezier.
Vincent: [02:32] Hallo, Terwijl het panel hier afloopt gaan wij hier weer beginnen met de podcast. Welkom allemaal! Leuk dat jullie er zijn voor een bijzondere live editie van The Live Coaches Podcast. Voordat ik onze speciale gast introduceer, nog even voor degenen die voor het eerst met ons kennismaken.
Mijn naam is Vincent de Raad en naast mij zit Melanie Esther en samen vormen wij The Live Coaches. Als The Live Coaches helpen wij artiesten met het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring. Dat doen we in coachings, masterclasses en ook door deze podcast. In deze podcast gaan we in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie met een visie op het creëren van live ervaringen. Zo gaan we op zoek naar de kennis, inzichten en praktische tips over hoe jij van je optreden een ervaring kunt maken.
Goed, dan nu onze gast. Onze gast is herkenbaar door haar betoverende, veelkleurige stem en eigenzinnige composities. Haar liedjes met soms zware thema's brengt ze opvallend licht. Ik heb haar in de afgelopen weken twee keer live zien spelen en telkens weer spat, te midden van de intensiteit, toch ook het plezier er vanaf. Af en toe lacht ze schijnbaar ondeugend, alsof ze daar op het podium iets heeft gevonden wat bijna te mooi is om waar te zijn.
Dit jaar bracht ze haar langverwachte debuutalbum "Big Tear" uit. De liedjes van Big Tear zijn kwetsbare bouwwerken, behangen met vaak klassieke arrangementen en bij elkaar gehouden door een betoverende stem die ook weer in laagjes is gestapeld als een toren van een Jenga spel die maar niet wil omvallen, aldus de Volkskrant.
Een jarenlange aanloop leidde dit jaar tot bijzondere optredens op een hele rij Festivals als Grasnapolsky, Into The Great Wide Open, Pukkelpop, Rock Werchter, Best Kept Secret en een eigen clubtour dit najaar. Het was nogal een jaar.
Pitou: [04:26] Ja.
Vincent: [04:27] Ze creëert haar eigen muzikale werelden die ze live nog meer tot leven laat komen. Maar hoe doe je dat, die muzikale wereld live tot leven laten komen? Hoe creëer je stilte en ruimte in zo'n snelle en lawaaierige wereld als de onze? En wat valt er daarover te leren van dans? Allemaal vragen die we het komende halfuur met haar gaan bespreken. Ik heb er superveel zin in! En ik heb het natuurlijk over Pitou. Welkom bij The Live Coaches.
Melanie Esther: [04:51] Welkom.
Pitou: [04:51] Hallo.
Vincent: [04:54] Ja, we gaan er gewoon lekker induiken. Ik was ten eerste eigenlijk benieuwd waar live eigenlijk voor jou over gaat?
Pitou: [05:01] Oh, voor mij is een concert, als bezoeker, een plek waar ik even mezelf kan vergeten en er heel veel ruimte wordt gecreëerd. En ja, de mooiste concerten kom ik de zaal uit en is er een soort frisheid in mijn hoofd en een soort: oh, dingen kunnen ook anders dan ik misschien al die tijd aan het doen was. En als artiest is het een van de meest magische, bijzondere plekken van de wereld. Het podium en de band tussen het publiek en de artiest.
Vincent: [05:49] Was dit altijd al hoe je erover dacht of heeft het zich ontwikkeld in de loop der jaren? Want je speelt al best wel lang.
Pitou: [05:56] Ja, ik denk dat ik het allemaal wel vroeger heel veel spannender vond en dat die zenuwen heel erg in de weg zaten van er echt naar kunnen kijken als meer een soort vakmanschap. En ik denk wel dat het feit dat ik nu meer heb gespeeld en dat ik ook met mijn show voor mijn gevoel dichterbij kom wat ik altijd al heb willen brengen, dat het hele een soort van ego kwestie is van: oh maar wat denken mensen dan van mij en hoe komt het over op een zeg maar ego level, dat dat steeds minder wordt en dat ik er steeds meer over na kan denken. Gewoon als mijn vak en mijn passie.
Vincent: [06:35] Jouw show he, als je die nu zou moeten omschrijven voor mensen die hem niet hebben ervaren, hoe zou je die dan omschrijven? Wat maak ik mee bij jouw show? Wat zie ik? Wat voel ik?
Pitou: [06:49] Ja, mits je ervoor open staat, denk ik dat je wel veel voelt. Er zit veel ruimte in op een heleboel manieren, zowel in de muziek en de arrangementen zit veel ruimte, maar we maken ook veel ruimte voor improvisatie, zeg maar. Dus het is niet dat het van A tot Z volledig bedacht is. En het is heel menselijk. Ik denk dat je heel erg voelt dat er mensen op het podium staan en niet een soort halfgoden. Wat ook heel cool kan zijn om een show te zien en te denken: ik ben aan het kijken naar een soort rock Gods. Maar dat is bij ons niet het geval.
Vincent: [07:38] En hoe manifesteert die ruimte zich dan? Waar moet ik dan aan denken?
Pitou: [07:43] Stilte is sowieso heel - gebruik ik heel erg in de muziek. Of "gebruiken" klinkt alsof dat het heel erg voorbedacht - met voorbedachten rade is, maar een noot heeft twintig keer meer impact als daarvoor een stilte is waar een spanning in kan opbouwen en een verwachting, dan wanneer het in een serie van noten voorkomt. Dus stilte is sowieso een, ja, een heel belangrijk element.
Vincent: [08:12] Is dat dan - is het letterlijk tussen de nummers door bedoel je dan of ook echt in? Ja, ik snap in de songs ook dat er gewoon in de arrangementen een soort rustpunten zijn, bijna, waar je dan weer - Je kunt ook heel mooi soort van heel legato opeens weer omhoog komen zwerven in jullie shows.
Pitou: [08:26] Ja, ja, ja.
Vincent: [08:28] Is dat ook tussen nummers door? Want dat is ook vaak een soort van oh, het mag niet te lang stil zijn, dat is een ding in live.
Pitou: [08:34] Zeker ja.
Vincent: [08:36] Hoe denk je daarover dan?
Pitou: [08:37] Nou, daarin ben ik wel - Ik had vroeger heel erg de neiging, door me bewust te zijn van de zwaarte van de muziek die ik maakte, om dat tussendoor dan heel snel goed te maken - tussen aanhalingstekens - bij publiek. Door heel snel een babbeltje te doen en een grapje te maken en te laten zien van: oh, maar ik ben niet depressief hoor, ik ben ook wel licht en ik ben ook wel grappig.
Melanie Esther: [09:00] Een beetje compenseren, gevoel.
Pitou: [09:02] Ja, heel erg compenseren. Om uit schuldgevoel van de zwaarte die ik bij mensen legde. En nu door langer muziek te maken en mijn publiek te vinden, ja, kom ik erachter dat het juist ook die zwaarte en die intense emoties zijn waardoor mensen juist je muziek opzoeken en heb ik veel minder de neiging om tussendoor dat te gaan goedpraten en is het juist heel tof - en zeg maar er is een - het kan heel ongemakkelijk zijn om op het podium te staan en het publiek aan te kijken en niks te zeggen. Maar het kan ook een van de leukste, spannendste, bijzondere momenten van een show zijn, omdat er zo'n anticipatie opbouwt. Ja, je hebt waanzinnig veel artiesten die daar ook echt super goed in zijn en...
Melanie Esther: [09:47] Maar dat heeft dus ook wel deels te maken met je publiek vinden dat jij, wanneer je zei van, toen ik mijn publiek vond, kon ik veel meer mijn eigen ding laten zien omdat zij daar interesse in hebben. In plaats van daarvoor.
Pitou: [10:00] Ja, en ook, het hangt heel erg af van waar je speelt. Als ik ergens speel en je voelt dat het publiek er niet helemaal is, dan is zo'n stilte laten vallen heeft niet het effect. Want het is geen stilte, want mensen zijn er doorheen aan het praten, dus dat werkt ook niet op alle plekken. Op sommige plekken, zoals een Best Kept Secret, alhoewel ik verbaasd was over hoe stil het daar nog was. Ja, ga je iets meer een power house set moeten voorbereiden of anticiperen dat je misschien iets minder gebruik kunt maken van die stiltes dan wanneer je een eigen clubtour doet en je publiek weet: ik kom er juist voor die stilte.
Melanie Esther: [10:38] Ja, ja, zeker.
Vincent: [10:40] En hoe zorg je dan dat het ook in zo'n powerhouse set nog steeds Pitou is? En dat je dat het wel bij jezelf blijft? Is dat een ding waar je dan over na moet denken of is dat...
Pitou: [10:50] Nou, ik heb inmiddels wel de songs in het repertoire die dat zeg maar kunnen vullen. Over het algemeen waar ik in mijn eigen set echt nadenk over waar ga ik praatjes doen en waar niet, is dat in zo'n festival-set van een half uur eigenlijk gewoon aan één stuk door muziek. En misschien dat er dan wel één praatje is. Of een dank je wel woord over een intro van de drummer die al begonnen is.
Vincent: [11:21] Ja, precies.
Pitou: [11:22] Ja.
Vincent: [11:23] Ik wil wel een beetje toe naar hoe jij dan nadenkt over het maken van zo'n show inderdaad. Waar we nu al een beetje vanzelf naartoe zijn gegaan. Waar ik misschien eerst nog wel benieuwd naar ben is, als The Live Coaches hebben wij een concept, dat heet een "Live Belofte". En dat is iets wat wij eigenlijk plaatsen aan het begin van het maken van een show. En dat komt er eigenlijk op neer dat een Live Belofte een soort van een klein missie statement is van: wat wil ik teweegbrengen met deze show bij mijn publiek? Weet jij, zou je kunnen verwoorden wat jij teweeg probeert te brengen met je show bij je publiek, wat jij je publiek wilt laten ervaren?
Pitou: [12:02] Ja, ik vind dat wel echt moeilijk om in woorden te zetten. Gevoelsmatig denk ik dat er heel veel ruimte wordt gecreëerd voor kwetsbaarheid en menselijkheid en emoties. Uhm.
Melanie Esther: [12:24] Welke emoties?
Pitou: [12:27] Uhm. Groot verdriet. Troost. Dankbaarheid. Woede. Eh. Maar ik vind het een hele moeilijke vraag, omdat ik wel - bij de keuzes die ik maak wel een duidelijke visie heb, maar ik kan niet zo zeggen van oh ja, dit is hoe ik mensen, hoe ik wil dat mensen de zaal uit lopen.
Vincent: [12:58] Is dat een intuïtieve visie dan? Is dat gewoon een gevoel wat je ergens bij hebt. Of hoe moet ik die visie voor me zien die dan ten grondslag ligt aan je keuzes?
Pitou: [13:07] Nou ja, ik voel gewoon heel sterk wat voor mij klopt of niet. En het publiek, ja, resoneert blijkbaar ook op diezelfde golflengte. En waarschijnlijk ook een boel mensen niet. Maar ja, dat is het mooie, muziek hoeft niet voor iedereen te zijn.
Vincent: [13:29] Ja, waar dit misschien ook wel - We hebben jou een mailtje gestuurd met wat vragen, alvast van tevoren, dat doen we bij alle gasten. En je had daar heel wat mooie dingen in gezegd en een van de dingen die je zei was dat, dat je jezelf van tevoren al heel veel vragen kunt stellen om je te helpen tot die show te komen die je wil geven. Dat ligt hier wel in de buurt misschien.
Pitou: [13:51] Ja, precies.
Vincent: [13:52] Want wat zijn bijvoorbeeld dan ook die vragen die jij jezelf stelt als jij begint met het maken van een show?
Pitou: [13:58] Ja, er zijn een aantal... Ja, dat zijn meer een soort van de echt praktische dingen. Van, wil ik dat het licht de muziek tegen kleurt of juist ondersteunt? Wil ik dat wij onze gezichten - als het dan om licht gaat - wil ik dat onze gezichten goed te zien zijn door het licht? Wil ik dat wij meteen als muzikanten te zien zijn door het publiek, of wil ik ons eerst een beetje in een mysterie laten?
Het begin en een eind van een show is sowieso natuurlijk een soort van belangrijk moment, want dat is hoe je mensen mee in je show bij de hand neemt. En het einde is, ja, is misschien toch hetgeen wat mensen zich uiteindelijk het meeste gaan herinneren. Dus het zijn meer dat soort concrete vragen die ik mezelf dan stel.
Melanie Esther: [14:58] Maar hoe zorg je ervoor dat die keuzes, dat de antwoorden op die vragen allemaal ja, dat die met elkaar een consistent geheel van je show maken? Is dat dus puur dat intuïtieve, of heb je ook wel een, heb je ook wel soms heel praktisch bestanden waar je nadenkt van: wat moet de show gaan worden? Waar je dat aan af kan wegen?
Pitou: [15:16] Ja, ik werk - ik heb voor mezelf bijvoorbeeld een moodboard wat ik bijhoud, al tien jaar. En daarop verzamel ik gewoon alle beelden, video's, kunstwerken, kledingstukken, foto's van kledingstukken die ik zie op het internet en waarvan ik denk: oeh! Zonder dat ik precies weet waarom. En wat ik dan bijvoorbeeld doe als ik eventjes niet zo goed meer weet van: oh maar uh, wat wil ik uitdragen of zo? Dan ga ik naar dat moodboard en dan zie ik daarin zie ik lijnen. Maar dat zijn heel erg, lijnen, bijvoorbeeld visueel overeenkomsten of sferisch overeenkomsten. Maar ik weet niet. Ja, ik weet niet. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om een soort soundbite te geven van: dit is wat ik mensen bied met mijn show.
Vincent: [16:10] Dat hoeft het ook niet hoor, daarvoor is het een podcast. Dat vind ik altijd heel fijn, dat we gewoon lekker kunnen praten in plaats van, he, het hoeft niet in 5 minuten zoals op de radio voor je je liedje gaat spelen, weet je wel. Maar dit, dit is echt een heel groot moodboard dan?
Pitou: [16:22] Dit is echt. Ja, er staan echt duizenden afbeeldingen...
Melanie Esther: [16:25] Is dit online dus? Of fysiek? Print je het uit?
Pitou: [16:27] Ja, het is online en alles is gecategoriseerd, dus ik kan zeg maar op zoeken als ik denk: okee, ik wil nadenken over wat ik draag op het podium. En dan ga ik naar "kleding" en dan zijn er zo hele archieven met, ja.
Speaker1: [16:39] Heel praktisch...
Melanie Esther: [16:39] Waar maak je dit?
Vincent: [16:40] Wat voor software, ja, wat voor software gebruik je daarvoor?
Melanie Esther: [16:41] Ja.
Pitou: [16:43] Tumblr.
Vincent: [16:44] Tumblr, gewoon Tumblr? Ja, ja, precies. Good old Tumblr.
Pitou: [16:47] Ja.
Vincent: [16:48] Ja.
Melanie Esther: [16:49] Oh, miss those times.
Vincent: [16:50] Nou, ze bestaan dus nog. Het is er gewoon nog.
Pitou: [16:53] Jep.
Vincent: [16:54] Maar dit, op zich, zeg maar, je zoekt dan heel erg, maar eigenlijk, die vragen die je net allemaal stelt vind ik supermooie vragen om jezelf te stellen en ik denk dat niet iedereen zomaar op die vragen komt van, waar je al mee begon met of het licht tegen kleurt of mee. Wat bedoel je daarmee? Of het met zo'n vraag aan jezelf stellen? Wat moet ik voor me zien? Als je het daarover hebt.
Pitou: [17:16] Nou, als je bijvoorbeeld, ik heb één nummer in mijn set en dat is heel klein en intiem en dat spelen we nu net voor het einde. En wij, ik heb er dan voor gekozen om het licht daar altijd heel klein te laten zijn. Dus je kleurt heel erg mee met het kleine en het intieme. De hele zaal is donker, er staat één spot. Maar wat ik me bijvoorbeeld ook kan voorstellen, wat heel mooi is als ik het als toegift zou doen, is dat je juist het zaallicht al aandoet en dat je eigenlijk in een super tegen kleurende setting, namelijk een soort gymzaal gevoel, dat je dan nog dat nummer gaat spelen. Dat is dan weer een totaal andere lading die je het nummer meegeeft. En het kan bijvoorbeeld zijn dat het nummer bij publiek nog harder binnenkomt als het licht niet zo mee kleurt, omdat het dan nog vreemder en absurder voelt en daardoor waardevoller, dan wanneer je met het licht heel erg gaat mee kleuren en gewoon één lampje erop zet.
Melanie Esther: [18:11] Zijn dat dingen die je uitprobeert ook, tijdens shows? Of wanneer maak je keuzes? Van waar plaats je bepaalde dingen in je set?
Pitou: [18:19] Ja, we proberen zeker uit. Sowieso, we hebben altijd met de band repetities waarin we de setlist uitproberen en dan vaak nog een PA-repetitie. En soms ook met... Ik ben ook wel relaxter geworden is dat ik nu dingen met shows uitprobeer. En dat is soms echt heel silly, maar bijvoorbeeld, ik had een show, ik draag bijna altijd wit op het podium en ik had een show en toen dacht ik: ik ga proberen hoe het voelt om een keer geen wit aan te doen. Ja, dat voelt heel raar. Toen was ik ook: okee. Ja.
Melanie Esther: [18:46] En wat is het antwoord?
Pitou: [18:48] Ja, ik draag toch graag wit op het podium.
Vincent: [18:50] Wat is dat wit op het podium?
Pitou: [18:52] Ja, dat is dan weer zo'n gevoel wat ik dan heel moeilijk. Maar ja, als ik het zou moeten analyseren. Ik denk dat het voor mij een soort bewuste ehm - ja, dienstbaarheid is niet het goede woord, maar als ik dan dat aantrek dat ik het idee heb van: oh ja, ik ga nu een andere wereld in. Of een andere mode in. En dat als ik dat niet draag, dat het voelt alsof ik toch een beetje te veel als mezelf op het podium sta. Wat heel grappig is, want het voelt alsof ik als mezelf op het podium sta.
Melanie Esther: [19:30] Ja, want nu draag je zwart, of bruin volgens mij?
Pitou: [19:31] Ja, precies. Ja.
Melanie Esther: [19:33] Ja, dus je stapt daarmee eigenlijk de artiest in? Zou je dat kunnen zeggen?
Pitou: [19:38] Ja. Ehm. Ja.
Melanie Esther: [19:42] De rol van een stage outfit dient daarvoor.
Pitou: [19:44] Ja precies ja.
Vincent: [19:46] Is het dan ook witte kleding die je normaal niet buiten het podium draagt?
Pitou: [19:50] Ik heb een aantal - grappig dat we over witte kleding gaan praten. Ik heb een aantal blousen die ik wel ook buiten het podium draag, maar over het algemeen draag ik dat wel echt specifiek op het podium.
Melanie Esther: [20:02] Ja, want we lachen omdat we over witte kleding praten, maar het is een heel bewuste keuze om en een bepaald gevoel daarbij wat het jou, hoe het jou helpt om je verhaal te vertellen.
Pitou: [20:09] Ja, precies.
Melanie Esther: [20:09] En sowieso witte kleding, ik weet dat er ook, dat is ook een bepaald soort kracht als een vrouw witte kleding draagt. Ik weet dat daar een hele theorie achter zit, in ieder geval ook, dus dat is ook iets interessants om op te zoeken. Maar het gaat natuurlijk ook over: welke kleding draag je? Waar voel je je als artiest comfortabel bij? Hoe vertelt dat jouw verhaal? Hoe beïnvloed dat de sfeer?
Pitou: [20:24] of juist niet comfortabel.
Melanie Esther: [20:26] Ja, dat zijn allemaal keuzes. Weet je? Je kan ook juist ervoor kiezen om alleen maar zwart te blijven dragen omdat het je een wringend gevoel geeft wat je misschien, weet je wel? Wilt neerzetten.
Vincent: [20:36] Ja. Ja, ongemak kan je natuurlijk ook heel bewust maken. Als je gevoel dat je meer bewust wil zijn, dan kan het ook een reminder zijn. Ehm, misschien, dit draagt wel leuk over - over de, ja, visuele esthetiek van artwork en video's doortrekken naar het podium. Je hebt er ook nog bij benoemd "met een laag budget". Hoe denk je daarover na? Over die esthetiek die je neerzet in beeld al in je platen en in je video's? En die doortrekken naar wat je op het podium neerzet?
Pitou: [21:06] Ja, ik... Ik heb voor mijn voor mijn artwork en mijn video's een heel duidelijke smaak en visie van de dingen die ik tof vind. En ik wilde eigenlijk voor de tour van Big Tear iets hebben wat een soort echo zou zijn van de video's, maar wat heel makkelijk en goedkoop te maken en mee te nemen zou zijn. En we hebben uiteindelijk, er zit een spin in bijna elke video. In het begin van "Knife" zit een spin die over de grond loopt en in "Devote" zit een soort glinsterend spinnenweb. In de video van Animal zit een web wat glinstert in de zon.
En dat is eigenlijk toevallig ontstaan. Maar ja, vanaf de tweede keer dat het voorkwam was het geen toeval meer en dacht ik: oh ja, dat moet een soort, ja letterlijk geweven door alle video's worden. En toen heb ik met Lou, een meisje uit Brussel die decors maakt, gebrainstormd over wat we zouden kunnen doen om dat web gegeven ook nog live terug te laten komen. En toen zijn we uitgekomen op een soort uitklapbare spinnenwebben die je overal podium zou kunnen plaatsen.
Melanie Esther: [22:23] Check onze insta voor de foto's. We hebben het gezien, het viel op.
Vincent: [22:25] Ja, ik zag, in Paard had je, in de hoek had je twee hoeken staan met een soort van ijzer spinnenweb erop.
Pitou: [22:31] Ja precies, ja.
Vincent: [22:33] Zo zag er een beetje uit. Het was ook nog best wel subtiel echt. Niet dat het hele podium een spinnenweb was ofzo.
Pitou: [22:36] Nee, nee zeker. Het is echt, het is een heel klein detail en ik denk ook eigenlijk dat het misschien alleen wordt gezien door mensen die de zaal binnenkomen en dat het de rest van de show misschien niet eens meer zo heel veel opvalt.
Melanie Esther: [22:48] En ook wel een soort van: when you know you know dingetje. Toch? Als je niet misschien alle clips hebt gekeken dat het je minder op zou vallen, dat er hele connecties zitten.
Pitou: [22:57] Ja ja,
Vincent: [22:58] En dat spinnenweb, dat betekent dus niet per se iets van zichzelf? Dat is een toevalligheid die goed voelde en door is gezet. Of heb je er ook wel een betekenis aan verbonden dan?
Pitou: [23:07] Nee, ja, ik kan nu een heel lulverhaal ophangen over hoe een spin werkt aan zijn en haar web is ook hoe ik werk aan muziek. En ergens denk ik dat dat sentiment ook wel echt daar zit, want ik vind spinnenwebben gewoon ontzettend mooi omdat het - het is insane dat een spin zoveel tijd steekt in zoiets kleins en fragiels. Maar zegmaar, het is pas nu dat ik dat uitspreek dat ik denk: oh ja, dat is, dat heeft eigenlijk veel gelijkenissen met hoe ik songs schrijf. Maar dat gebeurt wel allemaal op een heel erg sub conscious level.G
Melanie Esther: [23:43] Ja, maar dat is wel ook de reden waarom je het nu kan beredeneren waarom bepaalde dingen zo zijn. Omdat je vanuit je gevoel werkt en daar redenen voor zijn waarom je iets voelt en doet en dat die spin in het spinnenweb opeens een metafoor ook is voor jou als artiest.
Vincent: [23:58] Geloof je daar ook in, dat dingen die op het podium gebeuren, die je misschien als publiek niet doorhebt of die, waar je niet weet wat het betekent, toch wel die bijdrage hebben dat dat belangrijk is?
Pitou: [24:10] Ja, dat geloof ik wel. Misschien niet bij iedereen en het hangt er ook wel vanaf hoe open je publiek daarvoor staat. Maar ik denk wel dat dat van invloed is dat een artiest over die dingen na heeft gedacht en dat het, hoe subtiel dan ook, in de show zit.
Vincent: [24:27] Ja. Ook een onderwerp wat we net al een beetje aanraakten is bindtekst, noemen wij het Een term uit Vlaanderen, ik weet niet of je hem kent.
Pitou: [24:38] Ja, zeker.
Vincent: [24:39] Maar wij vonden, in Nederland zeggen we altijd "praatjes" en dat vinden wij toch heel oneerbiedig klinken voor hoe belangrijk en sfeerbepalend dat kan zijn. Hoe ga je daar tegenwoordig mee om, met bindteksten?
Pitou: [24:52] Als het gaat om de show van Big Tear bijvoorbeeld, heb ik eigenlijk twee momenten waarop ik weet: oh, dan ga ik iets zeggen. En er zijn een aantal dingen die ik gewoon elke show wil zeggen. En dat is, ik wil graag mijn band voorstellen. Ik wil graag de technici bedanken. Heel knullig, maar toch ook nodig, vermelden dat er merchandise is dat verkocht kan worden. Maar ik vind het ook wel heel leuk om te reageren op dingen die in het moment gebeuren. En iets wat ik eigenlijk nooit heb gedaan, maar wat ik nu wel doe is bij sommige nummers ook kort toelichten waar het over gaat.
Ik heb bijvoorbeeld één nummer "I Fall Asleep So Fast" en de laatste shows heb ik eigenlijk, speelden we dat als toegift en zei ik - heb ik altijd gezegd zo van, oh ja, dit nummer heet I Fall Asleep So Fast en het gaat hier en hier over. En dat is eigenlijk hetzelfde verhaal wat ik elke keer vertel. Maar elke keer dat ik vertel, herinner ik mezelf ook weer aan waarom ik dit nummer heb geschreven en komt het nummer bij mezelf ook veel meer binnen.
En het creëert een soort - Want het nummer gaat over wakker zijn en echt ervaren wat er aan de hand is. Dus door dat te vertellen creëer je een soort bewustzijn in de zaal. Komt dat nummer veel meer binnen. En wat ook, ik luister zelf heel erg naar de tekst van muziek. Die registreer ik meteen. Maar er zijn gewoon heel veel mensen die dat niet doen. Dus ik heb ook wel eens gehad dat er dan na een show een meisje naar me toe kwam en die zei, oh, ik vond het zo leuk om te horen van I Fall Asleep So Fast, want het is echt mijn lievelingsnummer, maar ik dacht dat het gewoon ging over gewoon iemand die gewoon snel in slaap valt.
En dat vond ik zo heel aandoenlijk dat ik dacht: wat fantastisch dat ik dan nog een extra laag - dat we dat dan nog een extra laag hebben kunnen geven.
Melanie Esther: [26:53] Maar dat is wel interessant wat je zegt. Want nou ja, hoe we praatjes vaak zien is, "het volgende nummer gaat over" en daar zijn wij een beetje klaar mee. En dan, wat jij dan zegt, van oh, je kan inderdaad een nieuwe laag geven helemaal aan een nummer door er iets over te vertellen voor of achteraf achter na de song. En dat is zo'n wereld die je ook live kan creëren, die daar weer veel meer aan bijdraagt ook, met juist bindtekst.
Pitou: [27:16] Ja, en ik denk dat het ook wel uitmaakt als jouw nummer letterlijk gaat over ik liep over straat en bla bla bla bla. Ik heb ook wel eens meegemaakt bij een open mic dat iemand in het Nederlands ging vertellen. Het volgende nummer is geïnspireerd toen ik in New York was en ik liep over straat en ik kwam een man tegen en toen begon het liedje en toen was het: "I was walking..." [allen lachen]
Ja, en toen dacht ik: oh ja, dat is... Ik snap dat dat zeg maar letterlijk is waar het nummer over gaat, maar het zou dan misschien interessanter zijn om te beginnen met, het volgende nummer schreef ik toen ik iets heb meegemaakt wat heel, heel, heel lang me nog is bijgebleven, bijvoorbeeld. Dat creëert veel meer spanning. En dan ga je dus ook echt luisteren naar de tekst dan wanneer je al letterlijk zegt: het volgende nummer is dit. Je wilt eigenlijk een sfeer creëren waar mensen zeggen, oh, maar wat is dat nummer dan? In plaats van oh, dit is nummer en dan wordt het nummer gespeeld en dan is het inderdaad dat nummer.
Melanie Esther: [28:17] Die lading.
Vincent: [28:17] Het is eigenlijk, het nummer is in conversatie met wat je daarvoor zegt. Het is een antwoord op wat je zegt, niet gewoon hetzelfde nog een keer zeggen.
Pitou: [28:22] Precies. Ja, nee.
Melanie Esther: [28:25] Dat is ook het mooie aan die term bindteksten het bindt en het moet verbinden. En hoe gaat dat het doen? Ja, wat voor een woorden kies je daarvoor? En waarom wel of waarom niet?
Vincent: [28:34] Uhm, ik ga even kijken.
Melanie Esther: [28:35] De tijd gaat erg snel.
Vincent: [28:37] Altijd. Kijken waar we heen gaan. Is altijd leuk. Ja, misschien. Ik wilde net ergens en nu ben ik even kwijt waar ik heen wilde. Dat is altijd mooi.
Pitou: [28:40] Ik kan nog wel iets vertellen over het begin en het einde van een show, omdat ik daarin wel heel bewuste keuzes heb gemaakt. We beginnen nu de club shows beginnen we eigenlijk met een drone die wordt aangezet in de zaal voordat wij nog opkomen. Dus het licht veranderd en er klinkt een drone door de zaal. En dan komen we op en de eerste paar minuten zijn gewoon improvisatie, waarmee we een soort sfeer schetsen waar vanuit het eerste nummer begint.
En dat was eigenlijk een experiment. De eerste keer dat we dat deden, maar, voor mij klikte dat mega hard omdat als je de eerste minuten van de show niet gewoon een nummer speelt wat je goed kent, waardoor je een soort ja - op een soort van lopende band gaat, maar begint met improvisatie, dan creëer je ook bij jezelf heel erg het bewustzijn van: dit is eenmalig en dit is anders dan het alle andere keren gaat zijn.
Dus dat was, ja, dat werkt voor mij heel goed, ook omdat je bij publiek datzelfde besef teweegbrengt. En het publiek voelt ook van: oh dit gebeurt nu. En dat maakt meteen de avond heel bijzonder. Dat is meteen een bijzonder begin. En een ander ding waar ik zelf nog nooit over na had gedacht tot voor kort, was het eerste nummer wat speelt nadat je show klaar is. Omdat ik één keer, of eigenlijk wel meerdere keren, een show heb gespeeld en dat de muziek door.
Melanie Esther: [30:15] Jalala...
Pitou: [30:16] Ja door de zaal werd aangedaan en dat er inderdaad een soort rave begon en dat ik dacht: oh wat een een hartverscheurend rauwe overgang. Dus ik heb nu één nummer wat ik van Molly Drake Wat een fantastische artiest is en de moeder van Nick Drake die een prachtige plaat heeft gemaakt, heb ik één nummer van haar waarmee ik het publiek eigenlijk een soort van gedag zeg, wat meteen begint nadat we zijn afgekomen. En dat is denk ik zowel voor het publiek, maar ook voor ons als band, heel fijn als een soort zachter uiteinde van de avond.
Melanie Esther: [30:50] Ja, zeker. Maar ook inderdaad daarin weer van ja, jij hebt je show afgerond, ook door songs en zeker als mensen, publiek er bewust van wordt, blijven ze ook nog even. Ze blijven even napraten, Ze gaan niet direct, oh, mijn kluisje, mijn jas. Weet je, er is veel meer moment om jouw show, jouw ervaring nog even in je op te nemen en het ook met elkaar in de zaal af te ronden. Dat vind ik zelf altijd, dat als ik voel dat de muziek gekozen is, dan voelt het echt ronder en wat rustiger. Dat je weer naar buiten loopt en weer in je leven komt zeg maar.
Pitou: [31:23] Ja.
Vincent: [31:24] Waar ik wel nieuwsgierig naar ben, ik haalde het al een beetje aan in de introductie, maar die vrijheid die je echt voelt bij jou op het podium. Het ziet er... Het komt in ieder geval over alsof je echt ontzettend veel lol aan het hebben bent. Met jezelf en ook met elkaar. Jullie zijn volgens mij echt een hele warme, fijne groep mensen.
Pitou: [31:41] Jazeker.
Vincent: [31:42] En dat merk je echt. Dat straalt er echt aan alle kanten vanaf. Dat is, daar gaat het ook best wel vaak over dit jaar in ieder geval als ik dingen over jou lees of in interviews. Over een soort van gevonden vrijheid die je hebt. En er wordt vaak die gitaar bijgehaald die afgedaan is. Ik weet niet of dat letterlijk daarmee te maken heeft, want ik heb je ook wel al jaren geleden op zien treden zonder gitaar, per se om. Ja, is dat ook zo? Ervaar je die vrijheid? En is dat een verandering geweest? Of hoe? Hoe is dat nu voor jou?
Pitou: [32:10] Ja, zeker. Die gitaar. Het was eigenlijk zo, ik had die gitaar altijd om bij eigen shows en het feit dat ik nu meer als zangeres op het podium sta geeft wel echt veel vrijheid. Sowieso fysiek natuurlijk, maar ook qua: ik kan mijn mentale aandacht volledig op het vertellen van het verhaal en op de zang storten en ik hoef niet meer een soort van een deel nog bezig te zijn met vingers van gitaar. Dat gaat natuurlijk, uiteindelijk gaat dat vanzelf, het gitaar spelen. Maar het is toch...
Melanie Esther: [32:42] Je bent aan het multitasken.
Pitou: [32:42] Ja, het is toch net anders. En voor sommige mensen voelt die gitaar als een soort extra power tool waarmee ze hun stem nog kracht kunnen bijzetten. En voor mij voelde het eerder als een soort afleiding toch vaak.
Vincent: [32:56] Was er ook echt een moment waarop je je besefte: die moet af. Is dat geleidelijk gegaan? Hoe was dat?
Pitou: [33:01] Nou, het grappige is dat ik eigenlijk mezelf altijd wel meer als zangeres heb gezien en niet per se als singer-songwriter. En op een gegeven moment dacht ik: goh, dat is toch wel grappig dat ik dat vind, maar dat ik ondertussen al drie jaar alleen maar met gitaar aan het optreden ben. En toen eigenlijk, het was volgens mij het begin van de Corona periode, dat ik een samenwerking deed met Artvark, een jazz saxofoon kwartet en Goya, een strijkkwartet in het Concertgebouw.
En dat was eigenlijk een show waarbij ik bij - Waarbij zij in hele mooie arrangementen mijn muziek speelden en ik zonder gitaar op het podium stond. En toen werd dat gevoel eigenlijk heel erg bevestigd van: ah, dit, dit is het. Dit is de volgende stap. Dit is waarnaar ik zoek. En toen ik dat eenmaal had gevoeld, was het vrij duidelijk van oh ja, daar, daar moet ik naartoe, daar wil ik naartoe. En ook mijn drummer Mischa Porte was toen ook in de zaal. En ja, die voelde dat ook aan, aan hoe ik op het podium stond, dus dat was toen een soort vrij gezamenlijke nieuwe, ja, een nieuw doel om naartoe te werken.
Melanie Esther: [34:03] Ja, En hoe is dat dan gegaan? Want ik kan me best wel voorstellen dat aan het begin je natuurlijk heel erg die vrijheid voelt, maar dat het ook heel misschien onwennig kan zijn van hoe? Ja, je moet toch misschien weer je bewegingen opnieuw leren kennen. Van: hoe beweeg ik als Pitou op het podium? Was dat iets wat bij jou ook speelde?
Pitou: [34:18] Ja, het viel me alleszins mee. Ik had gedacht dat het misschien ongemakkelijker zou zijn, maar ik, ja, ik voelde wel redelijk snel veel vrijheid. Maar ik denk wel voor mezelf dat dit pas een eerste stap is geweest en dat ik daar nog heel erg in kan groeien. En ik zou ook wel heel graag volgend jaar specifiek met iemand werken om nog meer mijn eigen lichaam te leren kennen en nog meer een bewegingstaal te ontwikkelen.
En er zijn - Mijn show is best wel een "gewoon" concert. En er zijn shows die ik fantastisch vind: Multitudes van Feist, onlangs gezien. Waanzinnige show waarin heel erg wordt gespeeld met: wat is een concert? En heel erg met verwachting van het publiek. David Byrne. Ja, insane. Insane wat hij heeft gedaan, zowel zijn recente show als zeg maar ja, de classic. En Christine and the Queens, haar show met Chris. Dat album vond ik ook echt waanzinnig. Dus ik zie heel erg wat er nog meer mogelijk is en ik heb ook heel veel zin om dat nog verder te gaan onderzoeken.
Melanie Esther: [35:29] Ja, want je zegt van, mijn show is nu gewoon een concert, is dat iets negatiefs voor jou? Tussen haakjes.
Pitou: [35:35] Nou nee, helemaal niet, want ik denk dat dat heel erg mooi kan zijn. En ik denk dat het ook past bij de nummers die uiteindelijk toch nog best wel introvert zijn. Maar voor mezelf en voor mijn eigen ontwikkeling als artiest en gewoon vanwege mijn nieuwsgierigheid over wat er allemaal nog meer in zit, ben ik wel heel benieuwd hoe het is om een ander soort show te gaan maken.
Vincent: [36:02] Om dat misschien concreter te maken voor mensen die dit nou niet hebben ervaren en denken: waar hebben ze nou over, gewoon een concert? Ik denk dat wat je bedoelt te zeggen, je speelt in principe gewoon je setlist en je speelt liedjes. De bandleden staan op dezelfde plek achter een instrument te spelen. En jij hebt wel een beetje bewegingsruimte in het midden van het podium, maar in principe: jullie spelen de songs en dat is het.
Pitou: [36:21] Er zijn geen choreografieën.
Vincent: [36:24] Geen grote show. Visuals of allemaal dat soort dingen.
Pitou: [36:26] Nee precies, ja, dat bedoel ik.
Vincent: [36:28] Wel over die beweging. Ik vind jouw beweging wel heel eigen aanvoelen.
Melanie Esther: [36:31] Ja, ik ook.
Vincent: [36:32] En het voelt heel intuïtief ook. Ja. Hoe ervaar je dat zelf die bewegingstaal en is dat iets waar je tot nu toe bewust mee bezig bent geweest? Toen jij dingen doorstuurde, stuurde je ook twee video's door van dansers en dans makers.
Pitou: [36:47] Dansers, ja.
Vincent: [36:48] Je hebt ook een liedje of I always been a danser. Ik weet niet of dat daar iets mee te maken heeft of dat het een andere metafoor is, maar hoe is dat?
Pitou: [36:55] Ik vind dans sowieso heel inspirerend. En wat ik heel mooi vind aan - en dat is nu weer die connectie met die spin ook, bedenk ik me. Maar ik heb altijd heel veel bewondering gehad of een soort fascinatie gehad voor ballerina's en dan met name hun voeten. En als je de voeten van ballerina's ziet, dat is echt zo rauw, kapot, eelt, hard. En dan zie je de bewegingen die ze kunnen maken vanwege die voeten en dat zijn de meest lichte, sierlijke, fijne bewegingen. Dus dat is weer die tegenstelling van dat hele harde werken versus het resultaat wat juist heel licht en effortless kan aanvoelen.
En voor mijn dans is - de bewegingen voelen ook wel echt intuïtief, maar het is niet zo dat er nul voorbereiding in zit, want ik heb wel voor bijvoorbeeld Big Tear en voor Dancer, videoclips opgenomen waarbij ik mijn eigen choreografie heb gemaakt. En ik heb gewoon heel veel in mijn woonkamer gedanst om te kijken: oh, welke bewegingen werken? En welke bewegingen werken niet?
En daardoor zijn er nu vanuit mijn intuïtie best wel wat bewegingen die ik doe op het podium, die gewoon uit die videoclips komen. En ja, dus - Ja, intuïtie is. Er gebeurt bij mij heel veel vanuit intuïtie, maar die intuïtie is denk ik wel zo sterk omdat er heel veel input en voorbereiding in zit, zoals bijvoorbeeld dat moodboard en het verzamelen van afbeeldingen. En dan kan er maanden later vanuit mijn intuïtie ineens een idee komen, maar dat is dan - ja, als je dat terug zou traceren in een soort van het netwerk van mijn brein, kan je waarschijnlijk zien van oh, maar dat is omdat je toen die en die artiest hebt bekeken.
Vincent: [38:33] Want toen je die choreografieën ging maken, hoe kwam je toen uit op deze bewegingen? Hoe ben je dat toen gaan aanpakken? Die bij die nummers moesten passen, in die videoclips? In eerste instantie.
Pitou: [38:42] Ik heb gewoon een webcam neergezet, ik ben ervoor gaan zitten en ik ben gaan bewegen. En dan heb ik mezelf teruggekeken. Dat is een van de minst leuke dingen, maar een van de meest nuttige tools voor een artiest is dat je de capaciteit ontwikkelt om naar jezelf te kijken zonder - zonder helemaal kapot te gaan. Maar gewoon echt naar jezelf te kijken als een soort: oh ja, ik ben de tool en werkt ie goed of werkt ie niet, of kan die beter? En ja, dus in mijn geval was het gewoon op gevoel beginnen dansen, dingen uitproberen, terugkijken en dan, ja dan voel je al snel wat werkt, wat werkt niet. Ja en uhm ja zo een beetje...
Melanie Esther: [39:29] Ik vind het sowieso ook tof om te horen hoe je echt ook inspiratie put uit eerdere producten die ook al uit je muziek gekomen zijn, zoals bijvoorbeeld artwork, videoclips en hoe je dat weer kunt vertalen naar live. Zoals de bewegingen, het spinnenweb. Want ik zie ook best wel vaak artiesten en shows en dan, of dan maken ze het heel letterlijk. Dus dan speelt de clip zich zeg maar af achter op het scherm terwijl diegene optreedt. Of er zit totaal geen connectie met elkaar. Terwijl, het is eigenlijk de hele wereld die jij creëert als artiest waar live onderdeel van is ook. Dus vind ik wel tof om te horen dat je echt daarover nadenkt van: wat heb ik eerder gedaan, wat heb ik gezien en hoe kan ik dat allemaal verwerken tot een live ervaring? Ja, cool.
Vincent: [40:09] Je noemde het al een aantal artiesten en shows die je hadden geïnspireerd. En het viel me ook wel op. Je zei, "grappig genoeg vind ik vaak de shows die ik niet zo goed vind het meest inspirerend."
Pitou: [40:19] Ja.
Vincent: [40:20] Hoe zit dat? Wat bedoel je daarmee? Of hoe komt dat?
Pitou: [40:22] Ehm. Als ik een show zie die bij mij. Ja, ik vind... Het is een show die ik dan niet goed vind, maar dat betekent soms - dat betekent heel vaak helemaal niet dat ie niet goed is, maar dat er iets niet klikt bij mij. Het is, als ik iets zie waarvan ik denk: oeh, dat wil ik niet. Dan is dat veel duidelijker dan wanneer ik iets zie wat me heel erg raakt. En dan te proberen uit te vogelen van ja maar wat is het dan wat me zo raakt?
Ja, het is op een of andere manier makkelijker om andersom te werken. Dat je iemand inderdaad, bijvoorbeeld een tussen praatje ziet doen wat letterlijk het nummer is wat erna volgt en dat je denkt: oh, dit haalt mij uit het nummer. Dit nummer komt eigenlijk nu niet echt meer binnen. Okee, noted, dat moet ik dan dus niet doen.
Melanie Esther: [41:12] Ja. Maar dat kan natuurlijk ook echt een spiegel voor jezelf zijn. Van: oh, misschien heb ik dat ook ooit gedaan. Of misschien doe ik dit wel als je luistert en denkt...
Pitou: [41:18] Ja, ongetwijfeld. Ik weet dat...
Melanie Esther: [41:19] Het is ook een heel leerproces om dat gewoon te gaan kijken en te kijken wat jij ervaart.
Pitou: [41:25] Ja, en er zijn sowieso nu nog een heleboel dingen die ik doe in mijn live show waarvan ik over een paar jaar denk: oh dat, dat zou ik nu heel anders doen.
Melanie Esther: [41:33] We blijven leren.
Vincent: [41:34] Ja, jij zei dit en jij zei: zelf veel naar shows gaan kijken was voor mij ook een grote leerschool. Is dat dan ook dat je thuis gaat zitten en video's gaat kijken online? Of is dat echt gewoon fysiek naar shows gaan?
Pitou: [41:45] Fysiek naar shows gaan, maar ook video's kijken zeker. Ja,
Vincent: [41:49] Gewoon bewust echt uitzoeken van okee, ik wil dit eens zien en dan ga ik erover nadenken wat ik vind.
Pitou: [41:53] Ja, gewoon live shows terugkijken. Of als je bijvoorbeeld een live show hebt gezien die je heel goed vindt, daarvan nog registraties terugkijken.
Vincent: [42:01] Überhaupt een dikke tip trouwens, dat echt op YouTube ontzettend veel staat gewoon tegenwoordig.
Melanie Esther: [42:06] Ja, ook van Pitou. Heel veel.
Vincent: [42:10] Ja, ik zou het oprecht wel aanraden. Want ik snap dat jij - Jij zit in een proces, maar ik vind - Het is grappig, in eerste instantie was dit - jij was als gast, ja, gevraagd door No Man's Land, ook voor deze podcast en toen kregen we te horen dat jij te gast werd. Had ik eigenlijk niet zo'n beeld bij jouw live show. Ik was van, oh ja, grappig, dat heb ik niet als verbinding in mijn hoofd zitten Pitou en een gesprek over live per sé. En toen ik jouw show zag, snapte ik het helemaal.
Omdat, ja, ik zie tegenwoordig echt heel veel shows. Ook hiervoor wat wij doen. En hoe jij misschien een "normale show" tussen aanhalingstekens doet of hoe die aankomt in het publiek valt mij echt heel erg op. In het opzicht dat het toch wel - Ik heb echt het gevoel dat ik, dat het in dat moment gebeurt. Wat je net ook zei, met die improvisatie begint. Dat de intensiteit misschien nog meer is dan ik bij heel veel artiesten zie. Dus je kunt een liedje spelen en je kunt een liedje spelen. Maar dat is een groot verschil.
En als ik jou daar echt met dichtgeknepen ogen iets zie zingen. Terwijl, aan de ene kant, een heel erge tegenstelling heb ik daarin. Dat, aan de ene kant voelt het heel effortless hoe je het zingt en dat ik dacht van: wauw, dit is echt te gek. En aan de andere kant straal je wel die hele intensiteit ook uit, maar toch kun je ook weer zo een ondeugend lachje tussendoor hebben. Wat je dan - of een heel leuk contact tussen jou en de bandleden. En misschien is dat gewoon een soort chemie die er gewoon is ingeslopen, maar dat valt wel op.
Pitou: [43:45] Ja, ik denk ook, nu je dit zegt, realiseer ik me wel dat persoonlijk mijn allergrootste, ja, ik weet niet of pet peave het goede woord is, want het is veel intenser mijn... Maar wat ik het allerergst vind om te zien en waardoor ik meteen een zaal wil uitlopen, is als ik het gevoel heb dat ik naar iemand sta te kijken op het podium die daar eigenlijk liever niet is.
En dat is, er is een heel groot verschil tussen daar eigenlijk niet willen zijn vanuit een ongemak, maar toch die nummers willen brengen omdat die nummers zo belangrijk zijn. Zoals zeg maar die verhalen over, over wat Elliott Smith, die omgekeerd op het podium zijn nummers toch aan het spelen was. Dat vind ik prachtig. Want dan zie je dat iemand ondanks dat ongemak toch nog die nummers brengt.
Maar als er iemand op het podium staat die die... ja, daar kan ik echt zo verdrietig van worden. Dan denk ik: als jij daar al niet wil staan en als jij al niet overtuigd bent van dat die muziek op dit moment op deze plek moet klinken. En dat heeft niks te maken met ego of jezelf fantastisch vinden, dat heeft te maken met een soort respect voor de magie van muziek. Ja dan denk ik: wat doe ik hier dan als publiek? Wat wil je dan van mij? Als jij al niet zeg maar eerbied hebt voor die magie die dit zou kunnen zijn in dit moment.
Melanie Esther: [44:58] Er zit zoveel potentie in.
Vincent: [45:01] We komen een beetje bij de laatste vijf minuutjes en dan gaan we afronden, want het is - Het wordt lekker warm, dat vind ik leuk. We komen wel best mooi aan bij een soort van nog even een soort inzoomen op de show dag en hoe je dat invliegt. Want, ook dit, dat je als artiest wel ook naar die magie moet toegroeien op zo'n dag zelf. Want je bent er, je kunt er niet zomaar opeens neerploffen en er zijn. Jij zei daar als antwoord op in onze prompt mail ook iets over dat jij echt die creative director rol en artiest rol scheidt op een show dag. Of probeert dat te scheiden.
Pitou: [45:34] Proberen ja.
Vincent: [45:36] Maar kun je daar over vertellen? En ook hoe je zelf dan bij jou en misschien ook samen met je band tot wel dat komt wat ik heb ervaren.
Pitou: [45:44] Ja, ik heb inmiddels het geluk dat ik bij echt grotere shows, festivals, shows een tourmanager mee kan nemen. En dat is waanzinnig fijn, want dan krijg ik alle vragen van waar moeten we zijn en wat moeten we doen, die komen niet meer bij mij terecht, maar bij iemand anders. Maar voor de meeste eigen club shows doe ik veel zelf en dan probeer ik gewoon heel erg te zorgen dat ik idealiter voor de soundcheck klaar ben met alle praktische dingen. Dus het opstellen - is wel heel praktisch - maar het opstellen van de merch tafel. Ik doe dat altijd graag zelf, want ik wil dat het klopt met hoe ik het in mijn hoofd eruitziet.
Melanie Esther: [46:18] Wauw. Ja. Very true.
Pitou: [46:20] Dus ik wil graag dat dat dan gedaan is voordat ik begin met de soundcheck en dan vanaf de soundcheck - het decor opzetten, nog zo'n ding, naar de lichtman gaan en ervoor zorgen dat hij of zij een beetje een idee krijgt van wat we gaan doen. En ik heb ook - We hebben nog niet het geld om een eigen licht tech altijd mee te nemen. Dus ik heb eigenlijk een soort light setlist gemaakt. Dus de setlist uitgeschreven en een soort licht cues bij elk nummer opgeschreven. Van dit is een beetje zo en zo'n nummer en het zou mooi zijn als het in deze kleur is. Dus ervoor zorgen dat dat dan bij de licht technicus is gekomen. Zodat ik vanaf de soundcheck eigenlijk gewoon volledig me kan focussen op de show.
En wat wij ook altijd met de band doen, wat wel een heel fijn ritueel is, is we gaan gewoon in een rondje staan en ondertussen speelt die drone speelt al in de zaal en die horen wij ook. Dan gaan we een rondje staan met onze armen over elkaar en dan zingen we een a-capella stuk, het intro van Devote. Zingen we dat. Dat is ongeveer 30 seconden a-capella met z'n vijven, waardoor we even zo elkaars stemmen horen en weer herinnerd worden van: okee, dit gaan we doen en dit is de sfeer die we gaan neerzetten.
Dat moment van een soort van bij elkaar zijn en allemaal een soort van de intentie kalibreren en zorgen dat iedereen op één lijn zit. Dat is wel écht bijna, ja toch wel bijna onmisbaar denk ik. Ik denk dat ik het heel erg zou voelen als we dat een keer niet zouden doen of zouden vergeten. Dus dat doen we ook altijd ook. Ja.
Vincent: [47:55] Dat vind ik heel mooi gezegd. "De intentie kalibreren" Dat vind ik echt te gek.
Melanie Esther: [47:59] Ja.
Vincent: [48:00] Die ga ik van je gebruiken. Die ga ik lenen. Goed, dan om af te ronden. We hebben altijd een laatste vraag. Je zei dat je wat afleveringen had geluisterd dus misschien heb je hem al eens gehoord.
Pitou: [48:11] Dan ben ik het vergeten.
Vincent: [48:12] Maar ik ga hem nog een keer vertellen.
Melanie Esther: [48:13] Ah yes!
Vincent: [48:13] Gelukkig maar! We vinden het altijd leuker als iemand hem nog nooit hebt gehoord.
Melanie Esther: [48:15] Waarschijnlijk denk je nu meteen: oh ja.
Vincent: [48:16] Dat is de alien-vraag en die gaat als volgt. Stel je voor er landt een alien op aarde en die weet helemaal niets van wie wij zijn als mensheid. Die weet niets van onze cultuur af, die komt hier helemaal blanco komt die zo hier aan geplopt. En jij krijgt de kans om die alien kennis met ons als mensen te laten maken. En dat doe je door die alien mee te nemen naar een concert. Hoe zou je die alien dan uitleggen wat een concert is?
Pitou: [48:43] Oeh. Hangt er heel erg vanaf welk concert het is natuurlijk. Maar, voor mij is een concert toch wel een soort reminder of een herinnering voor elkaar en aan elkaar, van elkaars menselijkheid en de schoonheid daarvan. Ja, een connectie met elkaar en de muziek. En dat kan op heel veel manieren. Bij een dans concert is dat door de beweging en door samen een soort van je euforisch te voelen. En bij misschien mijn concert is dat juist door samen heel kwetsbaar te worden. Maar die reminder aan menselijkheid en schoonheid. Dat is voor mij wat een concert is.
Melanie Esther: [49:41] Mooi.
Vincent: [49:41] Supermooi. Pitou, dank je wel.
Melanie Esther: [49:44] Heel erg bedankt.
Pitou: [49:44] Graag gedaan!
Outro: [49:46]
Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en in deze speciale live aflevering gingen we in gesprek met Pitou over haar leerproces en visie op hoe ze haar unieke verhaal vertaalt naar een live ervaring.
Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website:
www.thelivecoaches.nl.
Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.
