[00:00] Virgil:

Dat is het effect: als je stilstaat bouw je een spanning op. Van okee, wat gaat deze man nou doen, hij staat al twee minuten stil. Wat gaat hier gebeuren? En dat kan je weer versterken met licht en geluid. Snap je? Als je daar een oneindige diepe string inzet bijvoorbeeld…

[00:13] Vincent:

De spannende toon.

[00:14] Virgil:

Ja. En je bouwt het op, en alles klopt in die opbouw, en je maakt één beweging op één geluid, dan kan je vanuit een hele simpele, met één kick bijvoorbeeld, als je daar alleen je hoofd op draait, wordt de zaal gek.

[00:30] TUNE

Hey!

Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther en wij zijn 'The Live Coaches.' Wij coachen artiesten in het vertalen van hun unieke verhaal naar een live ervaring op het podium.

In onze podcast gaan wij in gesprek met experts van voor en achter de schermen uit de live muziekindustrie. We praten over alle verschillende onderdelen van live. In elke aflevering staat een ander element centraal. Van performance tot visuals en van styling tot licht, alles komt aan bod.

We bieden je nieuwe kennis, inzichten en meteen toepasbare tips om van jouw optreden een ervaring te maken!

Check onze insta @thelivecoaches voor foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbijkomen.

Ready? Let’s go!

[01:27] Vincent:

Leuk dat je luistert naar The Live Coaches. Dé podcast voor artiesten die van hun optreden een ervaring willen maken. Dit is de zevende van tien afleveringen van dit eerste seizoen van The Live Coaches, waarin we elke aflevering een onderdeel of aspect van live bespreken met een expert van voor of achter de schermen.

Deze aflevering hebben we het over beweging. Dat doen we met danser, choreograaf en performance coach: Virgil Bonofacio. Virgil is drievoudig ex-Nederlands kampioen streetdance en is sinds 2016 onder andere de vaste choreograaf en performance coach van Nielson.

Natuurlijk hebben we het met Virgil over zijn samenwerking met Nielson. Maar we hebben het vooral over het grote verschil wat bewustzijn van je beweging kan maken in hoe je als artiest overkomt op het podium.

We bespreken onder andere hoe je zelf de rol van performance coach aan kunt nemen, hoe je een spanningsboog creëert met beweging, en waarom Michael Jackson nog steeds een van de beste voorbeelden is van hoe je als artiest met beweging en dans je verhaal over kunt brengen aan je publiek.

[02:38] Melanie Esther:

Houding, beweging, dans, ook dit zijn belangrijke elementen waarmee jij jouw verhaal kunt vertellen op het podium. Maar, hoe kun je dat doen? Tijdens de concerten die wij analyseerden, kwamen we erachter dat Nielson hier in Nederland veel mee bezig is. Hij doet danspasjes met zijn bandleden en weet ook zeker zelf goed hoe hij zijn dansmoves kan laten passen bij de muziek. Na wat research zagen we dat Virgil Bononfacio zijn choreograaf en performance coach is. In het voorgesprek deelde hij al zoveel toffe kennis, dus we kunnen niet wachten om de hele aflevering aan jullie te laten horen. Heel veel luisterplezier.

[03:17] Vincent:

Virgil Bonofacio, welkom bij The Live Coaches.

[03:21] Melanie Esther:

Welkom.

[03:22] Virgil:

Dankjewel, leuk om er te zijn.

[03:24] Vincent:

Om te beginnen, kun jij vertellen wat je precies doet?

[03:28] Virgil:

Ja, voornamelijk choreograaf en creative director. Daaronder valt ook performance coaching. En dat houdt eigenlijk in, ja, een visuele vertolking geven van muziek voor artiesten, op een extra manier. Dat kan door video en dat kan ook door dans en beweging.

[03:48] Melanie Esther:

Dus als ik effe gewoon het geluid weghaal, een camera erop zet en zonder geluid kijk: hoe komt dit over? Dat is eigenlijk wat jij doet?

[03:58] Virgil:

Ja

[03:59] Vincent:

Kun jij mij een beetje een beeld geven van waar jij vandaan komt als danser? En dat kun je misschien dan doortrekken naar: als creative director, wat zijn nu jouw inspiraties daarvoor?

[04:10] Virgil:

Nou ja, ik heb eigenlijk altijd dezelfde inspiraties gehad, dat zijn Michael Jackson en Usher geweest. En Michael Jackson is ook weer de inspiratie van Usher geweest, dus dat trekt mooi door. Maar, ik als danser, ik begon als klein jongetje, had je vroeger op MTV, toen het nog geen Kardashian dingen waren enzo, had je “Michael Jackson weekend” bijvoorbeeld. Ja, daar leefde ik naartoe. En dan ging ik die dansjes meedoen. Ja, dan kon ik ze eigenlijk in spiegelbeeld want ik leerde ze van de tv, maar dan ging ik die dansjes ging ik herhalen, meedoen.

Toen heeft men moeder me op dansles gezet toen ik vier was en toen ging ik eigenlijk, elk moment waarop ik kon, ging ik naar de dansschool om te oefenen en te trainen. Ja, toen op een gegeven moment begon ik mijn eigen show te maken voor, Kunstbende heette dat, talentenjacht, en toen begon het echt leuk te worden. En sindsdien is dat gewoon eigenlijk een uit de hand gelopen passie geworden en geweest.

[05:13] Vincent:

Nu weten we dus een beetje waar jij vandaan komt en wat jouw perspectief is, of wat jouw achtergrond is. En dan wil ik eigenlijk door naar jouw samenwerking met Nielson. We hebben Nielson volgens mij allemaal leren kennen van De beste singer-songwriter, helemaal way back in 2012.

[05:30] Virgil:

Ja, dat was 2012 ja.

[05:31] Vincent:

En hij heeft zich heel erg ontwikkeld van een jongen met een houthakkersbloesje en een akoestische gitaar naar toch wel meer een soort popsterren-vibe die hij wil neerzetten in zijn liveshows. En dat is een ontzettend groot verschil. En jij hebt hem daarbij geholpen. Met performance coaching, creative direction. Kun jij vertellen hoe dat is begonnen? Wanneer zijn jullie met elkaar in contact gekomen?

[05:56] Virgil:

Nou ja, wat bij Nielson dus het geval was, hij kwam toen uit met een nummer: “Sexy als ik dans”. En toen gingen allerlei BN’ers gingen daarop dansen. En ik dacht: ja, allemaal leuk en aardig, maar niemand van jullie kan echt dansen, dus ik ging toen effe een korte freestyle opnemen. Freestyle is eigenlijk gewoon dat je niet voorbereid beweegt op de muziek. Op gebied van dans. In ieder geval, ik heb daar dus een filmpje op gemaakt. Hij had het gerepost en toen stuurde ik hem een DM van, “yo, je ziet wat ik op jouw track kan, en dit is freestyle. Als je een keer een show hebt en je wilt uitpakken, holla at me. Dan kunnen we wat gaan doen.”

[06:44] Melanie Esther:

Nice.

[06:46] Virgil:

En toen op een gegeven moment kreeg ik een bericht van iemand van zijn team, van, “hey, Nielson gaat een concert doen in de Heineken Musical Hall”, heette het toen nog, en “kun je effe bellen?” Dus ik dacht: woohoo.

[07:02] Melanie Esther:

Here we go.

[07:03] Virgil:

“The boy is binnen. The boy is in.” Dus ik bellen. Zeiden ze, “ja, we willen voor twee nummers willen we met dans werken.” het was dan Sexy Als Ik Dans, en een cover. “Wat Je Met Me Doet”, heet het volgens mij. Dat moest een twee-spel zijn met een danseres en een danser. En dat wilden ze dan silhouet hebben. Om het gevoel van de track, zegmaar, te versterken.

[07:29] Vincent:

Kun je dat schetsen, hoe ziet dat silhouet er dan, wat bedoel je dan?

[07:33] Virgil:

Op het moment dat je in silhouet gaat dansen, dan heb je dus een doek wat er voor de dansers hangt en dan schijnt er een licht op dat doek, en de dansers die staan dan tussen het licht en het doek. En daardoor zie je alleen maar licht op het witte doek en de schaduwen van de dansers. En hoe dichter je op het licht staat des te groter je wordt, hoe dichter je op het doek staat des te realistischer het wordt, en dan is het dus normale grote.

De bedoeling bij Sexy Als Ik Dans, dat was: hij wilde daar iets met de boys doen. Zegmaar, dus hij wilde gewoon vier dansers. En gewoon een dansbreak. Hij wilde een dansbreak hebben bij Sexy Als Ik Dans. En hij wilde zelf ook meedansen. Dat moest gewoon een beetje… Ken je zegmaar die dansbreak van Michael Jackson in ‘The Way You Make Me Feel’?

Echt het gevoel van “met de boys” zegmaar. Dat ie, hij knipt in zijn vingers en ze geven elkaar een box en okee: let’s do this. Dat is zegmaar die vibe waar hij voor wilde gaan. Los van de bewegingen natuurlijk, maar gewoon de energy van de aanloop van de break tot aan het daadwerkelijke eerste, de eerste dansmove, dat is de energie waar we voor gingen. Nou, zo is eigenlijk de samenwerking begonnen op gebied van dans.

[08:54] Vincent:

Okee, Nielson die wil gaan dansen met dansers, die wil een dansbreak in Sexy Als Ik Dans. Waar begin jij dan als choreograaf? Wat bereid jij thuis al voor? Kun je vanaf het begin dat is beschrijven? Hoe ga je met hem aan het werk?

[09:08] Virgil:

Ja hoor. Voor mij is het altijd het belangrijkst dat ik de muziek heb zoals die live wordt gespeeld. Dus ik wil een repetitie-audiotrack van de band, met alle accenten. Is ook een keer misgegaan hoor, dan zei ik, “weet je zeker dat de drummer het zo speelt, exact? Want ik ga dat accent pakken.” En bij de liveshow was het accent er niet.

[09:27] Melanie Esther:

Ah neee.

[09:28] Virgil:

Ja. [Iedereen lacht]

[09:32] Virgil:

Ja, dat is dus de eerste stap, weet je? Vragen naar de – okee, wordt het “on the fly” gespeeld zegmaar, die drummer, of zijn de accenten zoals ze zijn? Want dan kan ik daarmee spelen. Dus dat krijg je dan binnen. Nou, dan vraag ik altijd: okee, wat wil je voor… wat zoek je? Wat wil jij toegevoegd hebben aan wat jij mij nu gestuurd hebt? Nou, dan luister ik eigenlijk naar wat die persoon zegt en dan ga ik daar iets op maken.

[09:59] Vincent:

Hoe… Wat is… Kun je jouw proces beschrijven als jij bewegingen gaat bedenken? Als jij een choreo gaat bedenken, dingen gaat uitbeelden, wat is jouw gedachteproces dan?

[10:11] Virgil:

Mijn gedachteproces is, als ik ga voor het uitbeelden van lyrics, want dat moet dan wel één zijn, dat moet dan het uitgangspunt zijn, dan wil ik eigenlijk dat – en dat is echt altijd hoe ik denk – dat een dove begrijpt wat ik aan het doen ben. Wat ik aan het uitbeelden ben. Dat iemand die geen gehoor meer heeft, íets kan voelen door wat ik uitbeeld. En kan begrijpen waarom ik dat uitbeeld en wat ik probeer uit te beelden. En dat zal echt niet alles zijn, maar zo ga je wel heel visueel denken zodat het zo goed mogelijk overkomt.

[10:47] Vincent:

Okee, wij hebben een paar stukjes tekst, een paar kleine stukjes lyrics en we zijn heel benieuwd, ja, hoe jij je bewegingen zou bedenken, misschien verschillende opties zou kunnen doorlopen, wat zou je kunnen doen om die tekst uit te beelden?

[11:05] Melanie Esther:

Son Mieux, die heeft een liedje dat heet ‘Feels’. En het nummer spreekt best wel voor zich, maar we zijn dus heel benieuwd van, ja, hoe, hoe kun je dit, als je hier letterlijk beweging bij zou ontwikkelen, wat doe je dan? Wat kun je dan bedenken wat daarbij past? En het is natuurlijk een podcast, we hebben beeld op Instagram, dus als je echt wilt bewegen dan kan dat ook, meer gewoon van: neem ons mee in jouw gedachten als je dit lees, wat denk je dan?

[11:31] Vincent:

Okee, dus de tekst van ‘Feels’ van Son Mieux, die we hebben gekozen, is:

Oh I don't know where I am

But it feels like home

And I move myself away

When it don't feel(s) like home

Well now I love myself again

And it feels like home

Oh I don't know where I am

But it feels like home

[11:52] Virgil:

“…it feels like home” Ja, kijk dit kan je – ik vind het heel corny om hier een huisje te gaan uitbeelden zegmaar, weet je? Dus “like home” kan ook dit zijn. Weet je? Op je hart slaan. “Like home”. Dit “feels like home” gevoel hart. It feels like home. Als je dat met de juiste energie doet komt dat over. Als je dat hoort. “And I move myself away when it don’t feel like home.” Daar kan je heel makkelijk gewoon je hand naar voren doen en wegkijken. Zegmaar, weet je? Omdat je duwt jezelf weg van, en je kijkt weg. Ik ben daar niet meer mee bezig. Weet je? “Love myself again”, ja, weet je? Dan kan je gewoon jezelf een lichtelijke knuffel voor geven terwijl je dat zegt, als je een draadloze microfoon hebt die een headset is. Anders doe je dat met één hand. Er zijn heel veel dingen mogelijk om dat uit te beelden en dat over te laten komen.

[12:50] Melanie Esther:

Sick. Eigenlijk heben we nu gewoon een mini-choreo van drie pasjes. “Home” “Move myself away” “Love myself”

[12:59] Virgil:

Ja, maar dat is wel, kijk, bijvoorbeeld jij doet het alweer met een vrouwelijke alure zegmaar. Snap je? Terwijl ik dat heel mannelijk zou doen. Dus je het daar verschillende mogelijkheden in om het te doen. Dus ja, het is niet zo van dat “home” meteen altijd een huisje moet zijn.

[13:16] Vincent:

Cool.

[13:17] Melanie Esther:

Nice.

[13:19] Vincent:

Even kijken, even cirkeling back naar: ging jij met hem persoonlijk die danspasjes instuderen in een dansstudio? Moet ik dat voor me zien?

[13:27] Virgil:

Ja. Daar begon ik met: okee, dan gaan we eerst met jou oefenen, zonder de dansers, zodat je niet hoeft te struikelen waar de dansers bij zijn, en daar begon zegmaar de een op een eigenlijk al. Van okee, “je kijkt naar de grond man bro. Je weet toch? Houd je kin omhoog.” Dat zijn van die kleine dingetjes en automatismen, want dat zeg ik ook tegen men dansers. Je weet toch? Als je een show hebt dan ga je niet naar de grond kijken. Ja, als ik daar kom met een groep met alleen maar professionele dansers die gewoon podiumbeesten zijn en jij kijkt naar de grond, ja, dan matcht die energie niet.

[14:00] Melanie Esther:

Ja, dat ga je zien.

[14:01] Virgil:

Ja.

[14:02] Vincent:

Wat waren de uitdagingen die jullie tegenkwamen toen jullie aan de slag gingen met elkaar? Want Nielson die was nog zijn singer songwriter zelf met zijn gitaar om. Hoe was dat, om dat aan te leren?

[14:15] Virgil:

Eigenlijk hadden we, verrassend genoeg, geen uitdagingen man. Het was een hele chille gast. We zijn ongeveer even oud en het is niet dat ie niet kan bewegen ofzo. Hij koos er alleen voor om daar zelf niks mee te doen. Ja, dat maakt het wel heel relaxed om met hem te werken. Want ja, je hebt ook gewoon mensen die je privéles geeft, die beter willen worden maar echt twee linkervoeten hebben en drie rechtertenen zegmaar.

[14:45] Melanie Esther:

Ja, maar dat was niet het geval bij Nielson?

[14:47] Virgil:

Nee, bij hem was het, we liepen daar niet echt ergens tegenaan. Dus, ja.

[14:52] Vincent:

Even iets praktisch. Wat maakt een ruimte geschikt om dans en beweging in te oefenen? Wat heb je nodig als artiest als je hieraan wil gaan werken met je act, of als je er zelf aan wilt gaan werken?

[15:06] Virgil:

Een ruimte met een goede vloer, dus niet met kleed, maar eigenlijk zo’n gietvloer, wat je eigenlijk op scholen hebt, dat is perfect. Want dan glij je niet uit, maar het is ook niet te stroef. En het komt een beetje het dichtst in de buurt bij het gevoel van een podiumvloer. Dus dat vind ik altijd wel een goede ruimte om op te trainen. Een podiumvloer is vaak nog wel wat stroever dan dat hoor, maar dan heb je alleen maar meer grip. Dus als je het op zo’n vloer kan, dan is dat…

[15:33] Melanie Esther:

Is het een beetje zo’n gymzaalvloer dan? Moet ik het zo zien?

[15:35] Virgil:

Nee, een gymzaalvloer is te stroef. Een aula-vloer zegmaar. Weet je wat ik bedoel? Zo’n…

[15:41] Melanie Esther:

Oh ja, ja, ja.

[15:42] Virgil:

Waar je nog een beetje een moonwalk kan doen als je zou willen zegmaar.

[15:47] Vincent:

En heb je ook spiegels nodig? Is dat belangrijk?

[15:49] Virgil:

Ja. Ja, als je met mensen werkt of met dansers of artiesten, dan moet je een spiegel hebben. Want, als ik zeg van, “hey, je kijkt naar de grond, kijk is, ik zie dat je naar de grond keek, was je geld aan het zoeken?”

[16:00] Vincent:

Wat betekent dat? Was je geld aan het zoeken?

[16:03] Virgil:

Ja, dat zeg ik altijd op het moment dat iemand naar de grond kijkt en niet naar het publiek. En het publiek dat ben jij zelf in de spiegel. Zo focus je je op: okee, ik heb interactie met iemand. En dat kan jij zelf zijn, je kan ook naar een van de andere dansers kijken, of de andere danseressen. Je kan variëren. Net zoals je in de zaal van links naar rechts kan kijken. Dat begint allemaal met een spiegel, om iemand zich daar bewust van te maken. Want er zijn heel veel mensen die daar gewoon niet bewust mee bezig zijn en je hebt ook mensen die gewoon zo gepassioneerd bezig zijn dat ze het hele nummer hun ogen dicht hebben.

[16:35] Vincent:

En hoe zit dat dan, als je naar de eerste rij kijkt, dan kijk je op een podium vaak alsnog naar beneden, zou je dat dan juist niet doen?

[16:42] Virgil:

Nee, nee, je kijkt – nee, dat is niet hetzelfde als naar de grond kijken. Als je naar de eerste rij kijkt dan kijk je schuin naar beneden, dan heb je oogcontact met de mensen op de eerste rij. Dat zie je achter ook. Maar als je naar de grond kijkt, dan heb ik geen contact met niemand. Dan lijkt het alsof je aan het kijken bent of je veter nog vastzit.

[16:59] Vincent:

Stel je voor, ik ben een stijve artiest, ik wil losser gaan bewegen, hoeft niet eens per se dans te zijn, maar gewoon: ik wil losser gaan bewegen op het podium. Ik wil me bewuster worden van hoe ik me over het podium beweeg, wat ik uitstraal. Ik benader jou om daaraan te gaan werken, en we hebben zeg: twee maanden tot een belangrijke show op Eurosonic. Kun jij vertellen, welke stappen jij met mij zou gaan doorlopen in die twee maanden, om mij zo goed mogelijk voor te bereiden op die show waarin ik losser wil bewegen?

[17:38] Virgil:

Ja. Het beste voorbeeld wat ik me daarin kan bedenken, om in ieder geval alvast een beeld als referentiepunt te geven, is, kennen jullie dat programma “Dance Dance Dance”? Dat is een programma waar bekende mensen gaan dansen. En er zijn meerdere mensen die daar gewoon heel stijf zijn, die hebben ook twee of drie maanden de tijd, en daarna bewegen ze in ieder geval op de maat, en ziet het er vaak ook nog fatsoenlijk genoeg uit om op te treden. Niet altijd, maar, uitzonderingen daargelaten. He, we bekijken het positief. Maar, als je dat zegmaar als referentiekader geeft in reactie op jouw vraag, dan heb je in twee maanden sowieso echt een veel betere lichaamscontrole dan daarvoor.

En dat kan beginnen met bouncen op de maat. Weet je, je hoofd op de maat bewegen. Okee, je hoofd op de halve maat bewegen. Okee, klap op de maat.  Okee, slow clap, dus dat betekent gewoon dubbele maat: tip tip tip tip tip. Gewoon gevoel voor ritme eerst aanwakkeren. Nog voordat je überhaupt met danspasjes komt. Dat is waar ik altijd mee begin, kijken van: okee… En dat is niet altijd, bij Niels hoefde ik daar niet mee te beginnen, maar het is wel gewoon dat je gaat kijken van, okee, wat voel je hier zelf op? Ik begin eigenlijk altijd met: okee, laat mij eens zien, als jij nu een optreden hebt, hoe je dit nu zou doen. Hoe zou je dit nu performen? En dan ga ik vanuit daar maatwerk maken om ervoor te zorgen dat we daar het maximale uithalen, en niet…

Nooit iets wat iemand doet is all the way verkeerd. Vaak zitten er hele goede dingen in die “eigen” zijn. En die moet je ook niet eruit willen hebben. Snap je? Er zijn gewoon bepaalde dingen die gewoon een artiest uniek maken en kenmerkend zijn voor die artiest, wat ook niet eruit hoeft. Alleen er kunnen bepaalde tweaks en toevoegen zijn waardoor het wel gewoon een stuk professioneler wordt en netter en beter.

[19:33] Vincent:

Dan moet ik denken aan loopjes, of huppeltjes, of springen, gewoon dat soort maniertjes die je kunt hebben als artiest? Een bepaalde manier waarop je staat…

[19:42] Virgil:

Ja, je hebt heel veel artiesten die bijvoorbeeld hun microfoon op een bepaalde manier vasthouden. Of tikken met hun wijsvinger op hun microfoon. Ja, een bepaalde manier vasthouden dat kan kenmerkend zijn, tikken is niet handig. Weet je, het is vaak een tik die mensen hebben, ja, die probeer ik dan af te leren.

[20:01] Vincent:

Hoe ga je daarmee om, zo’n tik afleren?

[20:04] Virgil:

Ik vraag eigenlijk eerst: hey wat is de reden dat je dit doet eigenlijk? Zit daar een reden achter waarvan ik kan zeggen, “oh dat snap ik”. Dan heb ik niks gezegd.

[20:12] Vincent:

Bewustwording?

[20:13] Virgil:

Ja. En ook voor mij bewustwording he? Van: zit daar een reden achter waarvan ik de toegevoegde waarde begrijp in jouw performance?

[20:22] Vincent:

Dan begin je dus bij die bewustwording van okee, je tikt op je microfoon, of je hebt ergens een maniertje, en is het dan gewoon een kwestie van, telkens iemand daaraan herinneren?

[20:32] Virgil:

Ja, ja, ik ben heel irritant. Ik heb ook, met Nielson heb ik dat ook gehad, ik zeg: bro, waarschijnlijk dat je me nu iets minder chill vinden, maar nu gaan we effe cleanen. Ik noem het cleanen. En dan is het: ik stop de muziek elke keer als je iets doet waarvan ik heb gezegd dat je dat niet moet doen. Okee wat deed je nou, waarom stop ik nu de muziek? Nou, op een gegeven moment gaan ze zich daar bewust van worden en dat is een heel vervelend proces voor een artiest, want het is eigenlijk nooit leuk om geconfronteerd te worden met – je voelt je eigenlijk soms aangesproken als een klein kind. Muziek uit. Waarom… wat deed je nou? Zo praat je tegen je kind eigenlijk.

Achteraf ga je er blij mee zijn, want je show gaat beter worden, maar het gaat wel heel vervelend kunnen zijn, omdat ik je gewoon elke keer ga vragen: okee, waarom stop ik nu? Tot dat jij doorhebt dat je het niet meer moet doen en vanaf dat moment ga je het ook nooit meer doen.

[21:22] Vincent:

En hier heb je dus wel echt een ander persoon voor nodig?

[21:26] Virgil:

Als je daar zelf niet het oog voor hebt wel.

[21:29] Melanie Esther:

Maar ik kan me ook zo voorstellen dat je als artiest, je maakt, of als muzikant, je maakt muziek en je vertaalt je gevoel en je ervaring naar audio, en dan sta je opeens op het podium en dan komt daar een verhaal wat je vertelt met je beweging bij. En dat is natuurlijk een heel ander soort bewustwording dan het maken van die muziek. Dus wat voor keuzes kun je daarin maken als je daar staat? Hoe denk je na over wat moet dat gevoel dan zijn op het podium, als je dat vanuit een nummer kunt vertalen?

[21:57] Virgil:

Ja kijk, er zijn zegmaar wat betreft wensen van artiesten natuurlijk ook heel veel verschillen. Je hebt artiesten die het allemaal zo groot mogelijk willen, en je hebt juist artiesten die genieten van het minimalistische. En dan is het niet allemaal nodig. Kijk, heel veel dingen kun je zelf ook gewoon, als je kritisch kijkt naar jezelf, eruit halen bij jezelf. Van okee: wat vind ik goed aan wat ik nu aan het doen ben? Okee, dat houden we erin. Wat vind ik minder goed aan wat ik nu aan het doen ben, of wat kan beter? Of wat ziet er nu echt niet uit? Als je zo naar jezelf kijkt filter je echt al gewoon dertig procent van dingen die niet chill zijn, of niet eruitzien, of niet professioneel ogen, kan je er gewoon uitfilteren.

[22:42] Melanie Esther:

Maar even terugkomend op dat stukje van dat minimale, als in, dan moet ik misschien denken aan een artiest die misschien, ik zeg maar wat, kleine Nederlandstalige nummers schrijft bijvoorbeeld en dat ook bewust klein en heel persoonlijk wil houden…

[22:57] Virgil:

Bij minimaal dan raad ik altijd aan om het heel statisch en rustig te houden. Dus dan liever een spotlight en misschien een kruk en gewoon heel kalm. Weet je, dan kan je nog steeds wel werken aan, okee, die tikjes kun je eruit halen, niet naar de grond kijken… Maar bij emotionele nummers voelt het vaak wel echt als je je ogen effe sluit. Als ’t maar niet heel t nummer is. Snap je? Dus er zijn altijd mogelijkheden om daarin ook bewust mee bezig te zijn op het gebied van hoe je jezelf draagt als artiest en hoe je je gedraagt op het podium, maar dat verschilt in hele grote mate met, ja, wat ik net schets.

[23:46] Vincent:

Hoe denk jij na over stil staan? Dus, dat is je nulpunt als het ware, als je over beweging denkt, dan is stilstaan dus nul. Maar als ik daar over nadenk, denk ik van: het is eigenlijk ook je blank slate. Van okee, elke beweging die je maakt vanuit stilstand lijkt groter. Dus het geeft elke beweging die je doet meer effect. En ik kan me ook voorstellen dat je met dat contrast werkt als je op het podium als je op het podium wilt bewegen als artiest. Dat als jij een nummer stilstaat, dat dat heel erg… dat het effect van het volgende nummer waarbij je misschien weet dat je daar meer wilt bewegen gaast versterken en dat je dan bewust misschien stiller blijft staan dan je zou staan. Denk je daarover na?

[24:27] Virgil:

Jazeker. Ja, ja, ja. Ik probeer even een voorbeeld te bedenken, van… Als je kijkt naar Michael Jackson bijvoorbeeld, die kwam, tijdens de Dangerous tour schoot ie uit de lucht. Hij kwam op, hij schoot uit het podium en hij bleef daar gewoon een paar minuten stilstaan. Als een robot gewoon, dat je denkt van… En weet je hoe vermoeiend dat is om stil te staan twee minuten zonder dat het lijkt – zonder dat je ziet dat je ademt, en je spieren beweegt, je hebt altijd spastische trekjes als je stil moet staan, dat je effe een trilling hebt, of een… Dat is gewoon echt heel moeilijk en vermoeiend ook.

[25:00] Vincent:

Maar dat is dus ook echt een effect?

[25:02] Virgil:

Ja, maar dat is het effect als je stilstaat bouw je een spanning op. Van okee, wat gaat deze man nou doen, hij staat al twee minuten stil. Wat gaat hier gebeuren? En dat kan je weer versterken met licht en geluid. Snap je? Als je daar een als je daar een oneindige diepe string inzet bijvoorbeeld…

[25:22] Vincent:

De spannende toon.

[25:23] Virgil:

Ja. Dan ga je echt – dan zit je te kijken van: okee, okee, wat gaat hier nou gebeuren? En dan kan je vanuit een hele simpele, met één kick bijvoorbeeld, als je daar alleen je hoofd op draait, wordt de zaal gek. Als je stilstaat en je bouwt het op, en alles klopt in die opbouw, en je maakt één beweging op één geluid, en het licht beweegt mee met het geluid, bijvoorbeeld bij Niels hebben we een trucje erin gezet met een microfoonstand. Dan duwt ie hem naar voren maar dan vangt ie hem op met zijn voet. Nou, dat gebeurt met licht en een accent in de muziek, dat maakt het zoveel grootser. De mensen op de eerste rij schrikken altijd want die denken dat dat ding op hun hoofd beland. Dat is hilarisch. Maar het is, dat zijn wel van die minimalistische dingen die wel echt een hele grote toegevoegde waarde kunnen hebben, alleen je moet ze weten te plaatsen.

[26:14] Vincent:

Een heel mooi voorbeeld hiervan is, als luisteraars dit willen checken, is Tyler the Creator, die werkt hier ontzettend veel mee. Met spanningsopbouw in zijn show, met stilstaan en dan opeens helemaal uit zijn dak gaan. Dus als je Tyler the Creator live concerten opzoekt op Youtube, dan zie je hier een heel goed voorbeeld van.

[26:34] Melanie Esther:

Ja. Maar dat is ook denk ik hoe we – hoe je als artiest vaak denkt over beweging. Van, oh dat moet dan vaak heel groot en veel en dans en… Terwijl als je zegt, denk eens na over je beweging überhaupt, dus inderdaad dat stukje bewustwording van: echt alles heeft daarin echt zoveel effect op hoe iets overkomt. En dat inderdaad zoiets kleins zoals jij inderdaad ook met Nielson met zijn micstand – en dat alle andere elementen daar dan ook, ja, aan bijdragen. Dat is natuurlijk heel erg dat, ja, dat stuk waarin je echt je verhaal vertaalt in die minuscule dingen. En dat is iets waar elke artiest eigenlijk over na kan denken en bewust van kan worden.

[27:09] Virgil:

Ja, nee, we hadden bijvoorbeeld met Nielson, hadden we, ik had een – ik had nét een repetitie gehad met hem, een avond voordat hij bij RTL Late Night ging die toen een track live doen. Maar die repetitie was eigenlijk voor de clubtour. Toen gingen we met die microfoon trainen. En bij RTL Late Night heeft ie gewoon die microfoon, heel subtiel ging ie er gewoon mee draaien zo, terwijl die aan het zingen was, en op een gegeven moment deed ie alsof het bijna een vrouw was waar die mee in gesprek was. En je creëert gewoon een interactie met een… Het was heel subtiel, maar heel minimaal, maar… Michael Jackson deed dat ook bij Dirty Diana vroeger. Als hij die live deed, die mic stand, die mic stand die was volgens mij Dirty Diana. Snap je? Dat zijn wel gewoon dingen waar je heel veel minimalistische dingen heel vet kan doen.

[28:05] Melanie Esther:

Ja, maar dat stukje al van, okee, deze song heet Dirty Diana, wie is dat? Weet je wel? Wie kan dat op het podium zijn? Is dat inderdaad letterlijk een vrouw, of een ander persoon die, weet je wel, zich daarmee bezighoudt? Of kan dat een mic stand zijn? Of kan dat… Weet je? Hoe kan je dat gevoel van, nou ja, Dirty Diana, dat zijn natuurlijk dingen waar je als beginnend artiest ook al mee bezig kan gaan, van wat voor song is dit?

[28:27] Virgil:

Ja, de belangrijkste vraag die je zelf kan stellen is gewoon: hoe kan ik dit zelf vormgeven? Op de best mogelijke manier. En als je daarin gewoon zoekt naar meerdere antwoorden en niet genoegen neemt met het eerste het beste, dan kan je filteren. “Oh nee, dit is nog vetter.” Of “het is eigenlijk nog beter.” Snap je wat ik bedoel? Er zijn heel veel dingen waarin je zelf kan verbeteren.

[28:51] Vincent:

Ik wil even… Ik ga weer even helemaal terug naar die dance break in Sexy Als Ik Dans. Ik heb beelden gezien van de diamant tour van Nielson, toen deed hij hem met zijn bassist en zijn gitarist.

[29:05] Virgil:

Klopt, ja.

[29:06] Vincent:

Heb jij toen ook met die bandleden daaraan gewerkt? Aan die bewegingen?

[29:11] Virgil:

Ja, ja, we hebben daar – ja, ja, ja, want ja, bij hen kom je erachter “ja, maar mijn gitaar zit met een kabel vast”, “oohh”…

[29:19] Melanie Esther:

Practical things.

[29:20] Vincent:

Hoe ga je er dan mee om? Hoe ga je daar omheen werken?

[29:24] Virgil:

Je kijkt, okee, wat werkt wel voor jullie? He dus, zij bewegen niet met alles mee. Zij doen niet alles exact hetzelfde als Niels. Niet iedereen hoeft hetzelfde te doen, als je maar op bepaalde punten wel “in sync” bent. Want hij is de artiest, dus hij is sowieso degene waar het om draait, en de rest moet aanvullen. Snap je? En uiteindelijk doet de percussionist uit zichzelf ook mee met bepaalde accenten. Dat is echt heel grappig om te zien en het is ook heel tof om te zien. Want je ziet de percussionist gewoon op de conga’s slaan en ondertussen ook meebewegen zegmaar, met de choreografie die ik gemaakt heb daarvoor. Maar ook op zijn eigen manier. Maar het is wel in sync met wat de gitaristen doen. En wat de gitaristen doen is weer in sync met wat Niels doet, maar het is niet exact hetzelfde. Dus ja, je kijkt gewoon wat wel werkt.

[30:20] Vincent:

De les hierin voor een artiest of een act is: dat het is dus belangrijk om te kijken van – he, dat als je als soloartiest heel veel gaat focussen op je beweging, check dan ook van wat doen die mensen achter mij en staat dat niet helemaal haaks daar tegenover?

[30:35] Virgil:

Precies. Er zijn heel veel mensen die dan alleen bezig zijn met hun eigen stukje van de show. Dus de drummer die beweegt op zijn manier en die heeft zijn eigen stage presence, en de gitaristen hebben dat, en de artiest, dus de zanger, of de, laten we het algemeen houden en zeggen “vocalist”, of “vocalisten”, die bewegen ook allemaal op hun eigen manier. Ja, dan is het geheel niet in sync qua energy en qua doen en laten. Maar er zijn ook heel veel dingen die je daarin zelf al kan fixen. Als je daar op die manier naar kijkt.

[31:09] Vincent:

Ja, en dit komt denk ik ook weer terug naar dat punt van stilstaan, ik heb het best wel vaak zien gebeuren dat een artiest bijvoorbeeld heel mooi, heel gevoelig, stil staat, maar dat achter hem die toetsenist die dat padje legt, nog keihard zit te flowen met zen hoofd op en neer. Weet je wel? Dan denk je van: ja, die moet dan wel ook echt zichzelf inhouden en stil staan.

[31:27] Virgil:

Klopt. Klopt, anders komt het niet over. Dan haal je het hele moment uit zijn fatsoen eigenlijk.

[31:34] Melanie Esther:

Zou je dan ook artiesten adviseren om te zeggen: plan ook een repetitie in waar je puur kijkt naar beweging?

[31:40] Virgil:

Wat ik sowieso altijd adviseer aan artiesten als je een band hebt, of meerdere mensen op het podium hebt: ga eens een repetitie zitten op een stoel en kijk naar wat iedereen doet. En coach jouw mensen. Van, “hey luister, dit is wat ik wil uitstralen, dus laten we allemaal even op dezelfde lijn komen en met de neus dezelfde kant op staan. Je gaat zoveel zien als je dat doet. En het zal je verbazen hoe weinig mensen dat doen, als artiest zijnde, dat je gewoon effe gaat zitten en zelf niet meedoet, niet meezingt, niet meedanst, alleen kijkt naar de rest van jouw show. En dan ga je jezelf sowieso storen aan twintigduizend dingen. En daar kan je gewoon heel veel mee filteren. Maar je moet gewoon kritisch kijken.

Én vraag het ook aan een leek. Want negen van de tien mensen die jouw publiek zijn, zijn niet zo gespecialiseerd in muziek en ritme zoals jij, maar het moet ook voor een leek gewoon organisch overkomen en goed voelen.

[32:40] Vincent:

Ja, en ik denk ook wel – kijk, jij als artiest kent je visie. Jij weet wat je wilt vertellen. Dus je gaat het er altijd wel in zien.

[32:48] Virgil:

In zien, ja, klopt.

[32:49] Vincent:

Snap je? En als iemand – Dus ik denk ook dat als iemand inderdaad niet weet wat jij wilt vertellen, weet je, als je niet die vriend al helemaal hebt verteld waar die show – wat je boodschap is, wat je verhaal is, wat je wilt vertellen, als die het niet weet en hij kan het na die show niet vertellen, dan weet je misschien ook dat je daar nog wat werk te doen hebt.

[33:05] Virgil:

Ja, klopt. Wat dat betreft, zorg dat je niet alleen zelf kritisch kijkt, maar zorg ook gewoon dat jij de mensen die het beste met jou voor hebben en eerlijk tegen jou durven te zijn ook vraagt om hun eerlijke, eerlijke, ik herhaal, hun eerlijke mening, zonder te beïnvloeden hoe vet jij het zelf vindt. Vraag ze gewoon wat ze ervan vinden. Niet zeggen, “vet he?” “Tof he?” “Zie je wat ik hier heb gedaan?” En proberen te belichten wat jij tof vindt daaraan. Probeer het zo blanco mogelijk te houden zodat je hun eerste reactie ziet. En kijk naar ze. Hun lichaamstaal zegt veel meer dan dat zij hen jou gaan zeggen.

[33:40] Melanie Esther:

Wederom beweging.

[33:43] Virgil:

Nee maar, dat is echt. Als ik bijvoorbeeld iets laat zien aan iemand, ik kijk niet… ik wacht niet tot je wat zegt, ik kijk naar: okee, hoe ga jij hierop? Beweegt je hoofd? Ben je aan het bouncen? Je weet toch? Trek je een “hmm”, trek je een gezicht van “woohooo dit is vet”? Of zit je gewoon te wachten tot het klaar is? Snap je? Want dat is een heel groot verschil. En dat is, dat menselijke stukje, als je dat goed kan lezen, hoeven mensen heel weinig tegen jou te zeggen. Je moet er niet te ver in doorslaan want je hebt – ik ging, ik ben verloofd tijdens de Diamant tour in 013 in Tilburg.

[34:24] Melanie Esther:

Hele leuke video staat op Youtube, check onze website.

[34:28] Virgil:

Thanks. En er was één jongen, op de eerste rij, maar dat zag ik pas op beeld he, maar om, dit is even een tip voor artiesten zegmaar, want er zijn echt best wel wat artiesten die daar van slag van kunnen zijn, als iemand op de eerste rij… Er kunnen in een tent, daar kunnen geloof ik drieduizend mensen in, 013, nou, dan kunnen er 2999 mensen het naar hun zin hebben, en als jij dan als artiest op de eerste rij iemand met een lang gezicht ziet staan, is dat aan het einde van show waarvan jij dacht: zo shit man, hey, deze man, hij… En bij het aanzoek, iedereen was laaiend enthousiast, en ik zag gewoon één man daar staan, en ik heb gelachen. Ik heb gelachen. Hij stond daar gewoon met zijn armen over elkaar van: en ik had al geen zin om bij dit concert te zijn, ik weet niet waarom ik hier ben, hij straalde gewoon alles uit wat je niet in je publiek wilt hebben zegmaar. Zegmaar waarvan je gewoon niet, ja, waarvan je niet blij wordt als artiest zijnde.

Maar de tip, dus het punt wat ik wil maken is zegmaar: je moet daarin niet doorslaan in het lezen van mensen. Want er zullen altijd mensen in hun telefoon zitten. Je zult altijd mensen die die effe in hun telefoon zitten, of effe met elkaar in gesprek zijn, en daar kun je heel erg onzeker van worden als artiest zijnde. Van, “oh shit, ben ik nou niet interessant genoeg, of wat is dit?” Nee, focus je niet op de mensen die niet kijken en effe iets anders aan het doen zijn, focus je op de mensen die aan het genieten zijn van wat je aan het doen bent en die wél met jou bezig zijn. Want in negen van de tien gevallen ligt het niet eens aan wat jij aan het doen bent, je kan daar met vlammen uit het podium komen en die man zit nog steeds in zijn telefoon. Dus dat is het niet. Ga daar niet te ver in doorslaan. Lees je mensen, lees alles, maar ga er niet in doorslaan.

[36:13] Melanie Esther:

Eigenlijk ben je dus ook wel deels, als je op het podium staat, bezig met de beweging van het publiek?

[36:18] Virgil:

Nou, in het begin, in het begin is het zegmaar wel handig om te kijken bijvoorbeeld van, als jij nog niet zeker bent over je setlist, weet je, en je gaat wat dingen testen.  En je gaat daar wat nummers proberen. Ja, dat zijn wel momenten om je publiek te lezen. Van okee, hoe gaat mijn publiek op dit nummer? Vinden zij het net zo vet als ik? Dat zijn momenten waarop je wel je publiek moet lezen. Maar op het moment dat jij gewoon lekker bezig bent, moet je gewoon lekker bezig zijn en overtuigd zijn van dat jouw show het resultaat is van de repetitietijd die je erin hebt gestopt. En dan is het gewoon goed.

[36:48] Vincent:

Ik kan hier nog wel op inhaken met, ik moet nu ook weer denken aan die break die jij toen zag bij de 3fm Awards Mel. Waarin, wie was het ook alweer?

[36:58] Melanie Esther:

Fresku, die gingen in het midden van een nummer opeens stilstaan, en echt een lange tijd. En we dachten echt zo: wat gebeurt hier? We werden zo hyped.

[37:06] Vincent:

Ja, een freeze.

[37:07] Melanie Esther:

Je denkt op een gegeven moment: okee, een paar seconden, fine, maar het duurde echt langer dan: okee, zeg aan weer beginnen. En dat was zo’n spannend moment, en zo, ja, ja, dat is dat stiltaan.

[37:16] Virgil:

Dat is wat ik zei toch in het begin ook, van, dat is – als je dat, als je dat – maar het is de kracht van doseren. Dat maakt of breekt het. Je moet het niet te vaak doen in een show, één, max twee keer, het liefst één eigenlijk, maar: doseren én weten te plaatsen. Okee, op dit moment en op deze manier. Dan komt het goed tot zijn recht.

[37:39] Vincent:

Mijn punt, ook wel, is dat iedereen die dan op zijn telefoon zit die zit niet meer op zijn telefoon hoor. Die zijn van: wat gebeurt hier? Weet je wel?

[37:44] Virgil:

Dat is het. Maar zo pak je, ja.

[37:45] Melanie Esther:

Maak ze alert.

[37:47] Virgil:

Zo pak je de aandacht, zo pak je de aandacht.

[37:49] Vincent:

Dat maakt die combinatie wel mooi, want dat is dus inderdaad, als je nog je show aan het, ja, aan het finetunen bent, als het ware, dus dan ben je nog wel naar het publiek aan het kijken, als jij ziet van: telkens op dat moment in de set, dan is iedereen zen aandacht kwijt, nou, misschien moet je zoiets proberen. Weet je wel? Op die plek.

[38:03] Virgil:

En daarom zeg ik altijd, lees je publiek op het moment dat je dingen uitprobeert. Want daar kan jij – dat is hetzelfde als met comedians. Bijvoorbeeld, laat me de bekendste noemen, Kevin Hart, over het algemeen wel bekend. Hij gaat eerst naar kleine comedyclubs, voordat hij op wereldtournee gaat, gaat ie naar kleine comedyclubs, gaat ie grapjes proberen. En hij probeert gewoon grapjes, en sommige werken, en sommige werken totaal niet. Nou, de volgende keer doet ie die grapjes niet, en zo werkt ie naar zijn show die die uiteindelijk – waar die dan de wereld mee rond gaat, en waar die uiteindelijk weer een special van maakt, die die voor ik weet niet hoeveel aan Netflix verkoopt op dit moment. [Iedereen lacht] Ja, maar, de voorbereiding, de essentie is hetzelfde.

[38:41] Melanie Esther:

Begin klein.

[38:42] Virgil:

Het is hetzelfde: je begint klein en je leest je publiek. Wat doet jouw publiek op het moment dat jij iets doet en is dat wat jij wilt dat ze doen? Zo niet, dan ga je eraan werken om dat wel naar dat punt te krijgen, en dat doe je door je publiek te lezen. En dan ga je het de volgende keer net iets anders doen, en dan ga je zien dat daar gewoon verschil in komt.

[39:02] Melanie Esther:

Mooi.

[39:04] Vincent:

Wat ik heel vaak zie gebeuren is dat artiesten in een soort rol, in een soort vibe komen tijdens een nummer, en dan is het nummer afgelopen, en dan zijn ze niet meer in die rol. Dus dan gaan ze gewoon even naar een waterflesje lopen, effe water drinken. Dat je eigenlijk iemand in en uit zen rol ziet gaan op het podium.

[39:18] Virgil:

Klopt. Klopt. Ik irriteer me daar dood aan. Nee echt.

[39:22] Melanie Esther:

What to do about it?

[39:23] Vincent:

Ja, what to do?

[01:09:43] Virgil:

Nou ja, kijk, een heel goed voorbeeld, en ik ga de hele tijd terug naar Michael Jackson, maar dat is ook gewoon, ja, dat is ook gewoon de beste, het beste voorbeeld voor dit soort dingen. Kijk, bij Smooth Criminal, bij de Dangerous tour, ik noem het elke keer specifiek, want dan kunnen mensen het op Youtube kijken toch. Bij de Dangerous tour, Smooth Criminal, aan het einde daarvan, worden zijn dansers “neergeschoten” zogenaamd. Die staan niet op en die lopen weg, nee, die worden weggesleept. Alsof ze dood zijn. Door mensen van de productie. Ja, dat is “in character” blijven tot het eind.

Hoe jij opkomt en afloopt dat moet onderdeel zijn van je performance. Je kan niet als een zoutzak opkomen, dan een attitude aannemen, en dan weer als een zoutzak weggaan. Want dan is niks meer geloofwaardig, niemand geloofd wat die gezien heeft.

[40:11] Vincent:

Best wel veel, vooral kleine podia, die hebben niet echt een coulissen ofzo. Dat is gewoon een podium en je gaat het zien. Als je een slokje water neemt, is het dan een kwestie van hurken zodat zo min mogelijk mensen je zien, want dan ziet misschien alleen de eerste… of hoe zou je die aanpakken?

[40:22] Virgil:

Nee, kijk, het houdt, kijk, het is per setting natuurlijk wel he. Kijk, als jij in een kleinere omgeving bent dan zou ik het sowieso intiem maken weet je? Maar als je jezelf bent, ik zou gewoon lekker lullen met mijn publiek hoor. Van, “hey, jullie zien dat ik “all the way” ga voor jullie, ik heb wel echt een droge mond en ik wil wel goed voor jullie blijven zingen, ik neem effe een slokje hoor.” Je weet toch? Dat kan je daar heel organisch doen, zonder dat daar een ding van gemaakt hoeft te worden. Maar… Dit maakt het dan weer “echt”. Het moet echt voelen. Zegmaar, en als jij een houding aanneemt en vervolgens na die houding ga je in een hele andere energy een slokje drinken pakken en dan weer teruglopen en dan weer in een houding, ja, dan zet je eigenlijk gewoon jouw “performer” “uit en aan”. In het zicht van jouw publiek.

[41:08] Vincent:

Ik heb ook nog wel een voorbeeld hiervan. Iets anders wat je daarmee kunt doen. Ik moet denken aan The 1975. Die zanger die heeft een hele soort romantische vibe en hij had een wijnglas met, ik denk, rode wijn, maar, doe er rood gekleurd water in, en doe het in een wijnfles, en dan schenk je gewoon wijntjes in als dat bij jou past als artiest, en dan kun je dus op het podium drinken en dan is het helemaal in je act.

[41:32] Virgil:

Ja, klopt.

[41:33] Vincent:

Even, we hadden het net al een beetje over hoe je opkomt en afgaat. Vooral over die opkomst, ik weet zelf als muzikant dat… ik heb behoorlijk actieve shows gespeeld en wij moesten elkaar voor die show echt een beetje opwarmen, een beetje opfokken, als het ware, backstage, om er in een keer op te knallen. Zodat je niet in de eerste drie nummers er een beetje in moest komen. Als het ware. Als dat… He, vaak begin je een set met best wel een energiek nummer.

En dan heb je eigenlijk die ruimte niet om erin te komen. Qua beweging in het algemeen als artiest, maar ook al als je danst, ik denk dat dat niet heel erg anders hoeft te zijn. Heb je bepaalde oefeningen die ze backstage zouden kunnen doen om zich klaar te maken voor dat moment? Of dingen die jij zelf altijd als danser deed, van: hoe kun je optimaal, zegmaar, opkomen?

[42:26] Virgil:

Ik ben altijd degene die zorgt dat iedereen optimaal opkomt. Dus van tevoren maak ik iedereen bewust van, kijk, je weet toch? Hier hebben we naartoe gewerkt, dit is het moment, pak je kans. Dit is waarvoor je leeft toch? Je bent toch een podiumbeest? Let’s go. Nu moet je gaan, nu moet je gaan, hier heb je voor getraind toch? Anders had je net zo goed niet kunnen trainen. Maar dit is wat je wilt, kijk daar, als die mensen staan daar nu voor ons, zij gaan genieten van en fucking vette show en ze zijn nu klaar voor die energy. Zijn jullie klaar om die energy te geven? Let’s go. Zijn jullie klaar? Ben je ready? Ben je ready?!

Je weet toch? En dan pomp je ze op en dan gaat hun hartslag automatisch – je ziet ze altijd dit doen meteen, [apengeluiden] je weet toch? En dan gaan ze op, en dan is het gewoon meteen… klaar. Zoiets werkt altijd. Als je werkt met mensen die graag op het podium willen staan, dan werkt dat altijd.

[43:15] Melanie Esther:

Maar dat is dus eigenlijk meer een motivational speech dan letterlijk een fysiek iets wat je kan doen om…

[43:19] Virgil:

Ja, ja, ja. Want als jouw adrenaline is waar die moet zijn, ga je vanzelf.

[43:24] Vincent:

Ik moet ook nog denken aan, ik was gisteren toevallig nog een aflevering op Netflix aan het kijken van “Move”. Over streetdance. En wat me daarin heel erg opviel, is dat ze, ze hadden voor de voorstelling die ze aan het maken waren, hadden ze een specifieke, ja hoe noem je dat, een “chant” bedacht zegmaar, die ze van tevoren deden. Dus van: okee, “why are we doing this?” “What are we doing?” “What is our goal?” En dan “one two three” en dan de naam van je groep, of zoiets. Dat kan misschien best iets vets zijn waar artiesten ook een soort van met hun band meer echt een soort groepsgevoel kunnen creëren én jezelf voor elke show herinneren van, “why are you doing this?” Wat wil je hier zeggen? Wat kom je brengen?

[44:12] Virgil:

Ja. Wij hadden dat ook, met die dansgroep waar we vroeger in zaten, wij heetten “Total Damage”. En dat was omdat we alles helemaal kapot maakten. Zegmaar, dat was onze beredenering. Elke keer zei ik gewoon, “okee, wie zijn wij?” “Total damage!” “Waarom heten we zo?” “Omdat we alles kapotmaken!” Je weet toch? En dan ga je ook in die energie. En dat werkt perfect. Dus zulke dingen werken echt perfect.

[44:35] Melanie Esther:

Op een gegeven moment had je het over: ga op een stoel zitten en zeg tegen mensen, “hey, dit is wat ik voor me zie, dit is hoe ik het wil.” Maar ik zou nog een heel klein beetje terug willen naar wat Vincent ook net zei, dat stukje visie, en hoe kun je dat nou overbrengen? Dus jij hebt het nu heel veel gehad over inspiratie en voorbeeldvideo’s maar dat stukje van: okee, ik weet wat ik wil uitstralen. Hoe ga je nou mensen, ja, laten zien of voelen wat dat dan met dans moet zijn? Zodat zij ook weten hoe ze, ja, moeten gaan bewegen.

[45:07] Virgil:

Neem het is op, kijk het met zijn allen terug. Kijk of jij inderdaad, met het kijken van die opname, het gevoel krijgt wat jij hoort te krijgen. Zo niet, dan kan je al veel makkelijker met elkaar overleggen van: waarom voelt dit nou niet zo? En dan heb je een gesprek waar je meer aan hebt. En dan ga je net zoals Kevin Hart met zijn grapjes, ga je kleine tweakjes – ga je kleine veranderingen brengen, en dan ga je het finetunen. En uiteindelijk kom je dan bij het gevoel wat jij wilt. En als dat het gevoel is wat jij ook krijgt van jezelf als je je beelden terugkijkt, dan ben je wat dat betreft in ieder geval waar je wilt zijn, energy-wise.

[45:45] Vincent:

Alright.

[45:46] Melanie Esther:

Nice.

[45:48] Vincent:

Ik stel deze vraag dit seizoen aan elke gast, en die gaat eigenlijk niet specifiek over beweging of dans, maar die gaat eigenlijk helemaal terug naar de essentie van waar we het nu eigenlijk over hebben. En die vraag gaat als volgt: stel je voor er land een alien op aarde, die niks weet van wie wij zijn, van wat onze cultuur is, van hoe we met elkaar omgaan, en jij krijgt de kans om die alien kennis te laten maken met ons, door die alien mee te nemen naar een concert. Hoe zou je die alien dan uitleggen wat een concert is?

[46:24] Virgil:

Nou kijk, ik zou tegen de alien zeggen, kijk wat je nu dus hebt gedaan vanuit je schip, de hele tijd kijken naar aarde, dat is saai. Weet je, als dat je entertainment is dan heb ik echt iets vets voor je. Wat ik ga doen? Ik ga je meenemen en dan ga ik je iets tofs geven om naar te kijken. En los van dat je ernaar kijkt, ga je er ook iets bij voelen. En het gaat je een ervaring geven en daar ga je meer van willen zien. Dus: volg mij, en Imma hook you up.

[46:55] Vincent:

En als die alien vraagt van, waarom gaan jullie hier allemaal naar toe? Wat is dan jouw antwoord? Van, waarom gaan wij allemaal naar concerten?

[47:02] Virgil:

Omdat we er allemaal even uit willen en we willen gewoon even lekker plezier hebben en niet bezig zijn met de dagelijkse dingen. We willen afleiding hebben van hetgeen waar we hele dagen mee bezig moeten zijn. Huishouden, werk. We willen gewoon even gedachten op nul en lekker genieten van goede energie, een goede sfeer, en een leuke show.

[47:26] Vincent:

Cool. Entertainment?

[47:27] Virgil:

Ja. Virgil entertainment.

[47:30] Vincent:

Nice.

[47:32] Melanie Esther:

Book him.

[47:33] Virgil:

Het cirkeltje is rond jongens.

[47:36] Vincent:

De cirkel is rond, we gaan hem afsluiten. Heb jij, tot slot, nog laatste advies, dingen die voorbij zijn gekomen die je zou willen highlighten, last lessons, dingen die je wilt meegeven?

[47:53] Virgil:

Ja, ja absoluut. Mijn vader woonde op Curaçao en mijn moeder die zorgde voor mij en men broertje. Dus we hadden het niet breed. Dus alle artiesten die geen budget hebben: het enige wat je nodig hebt is creativiteit, om het meeste uit jezelf te halen. En je moet er open voor staan om creatief te zijn en om alles uit jezelf te willen halen. Dus budget is nooit een excuus om te blijven hangen waar je bent, als je weet dat je meer kan halen uit jezelf.

[48:28] Vincent:

Ja.

[48:29] Melanie Esther:

Mooi.

[48:30] Vincent:

Heel mooi, ja, zeker. Virgil Bonofacio, heel erg bedankt voor al jouw tips, wijsheden, advies.

[48:36] Virgil:

Graag gedaan man, thanks for having me.

[48:38] Melanie Esther:

Ja, echt heel erg bedankt.

[48:39] OUTRO

Leuk dat je luisterde naar The Live Coaches. Ik ben Vincent de Raad en ik ben Melanie Esther, en in deze aflevering hadden we het met Virgil Bonofacio over beweging.

Volg ons op Instagram via @thelivecoaches om op de hoogte te blijven van nieuwe afleveringen, foto’s en video’s van alle voorbeelden die voorbij zijn gekomen en meer. Alle informatie over onze coachings vind je op onze website: www.thelivecoaches.nl.

Heel erg bedankt voor het luisteren en tot slot, heb je wat geleerd? Ben je geïnspireerd? Vond je dit een toffe podcast? Deel deze aflevering dan met je vrienden, dan maken we samen van elk optreden een ervaring.